متاسفانه امیدها تبدیل به ناامیدی شد و تمامی خدمه نفتکش در آتش سوختند و این سخت‌ترین لحظات زندگی بشر است که امکان یاری رساندن و یاری گرفتن ندارد. در چنین شرایطی این پرسش همیشه مطرح است که چگونه می‌توان از حادثه پیشگیری کرد به چه دانش و اطلاعات و آگاهی‌هایی در مورد آتش، مواد آتش‌زا نیاز داریم چه باید کرد و چگونه می‌توان خسارت را کاهش داد همچنین باید از چه نوع پوشش‌های بیمه‌یی برخوردار بود تا خسارت کمتر شود و درد و غم جانکاه اندکی التیام یابد. به گزارش«تعادل» سال گذشته در چنین روزهایی منتظر خبری از آتش‌نشان‌های پلاسکو بودیم که از پوشش بیمه‌یی مناسب برخوردار نبودند و در کنترل آتش، بار سنگین ساختمان بر سر آتش‌نشان‌های قهرمان و پهلوان کشور فرو ریخت و اما امسال ملوانان نفتکش سوچی خبرساز شدند و غم و اندوه مردم را زنده کردند و باز این پرسش مطرح شد که چرا ایران بزرگ‌ترین سهم از سوانح شدید و سوانح مختلف را دارد و چرا سرانجام پلاسکو فرو ریخت و نفتکش غرق شد و چرا راهکاری برای جلوگیری از نابودی کامل افراد و ساختمان و نفتکش مورد توجه نبوده است. کارشناسان در این رابطه معتقدند این موضوع تنها می‌تواند با گسترش چتر بیمه و حضور کارشناسان و ارزیابان بیمه‌یی و با بهره‌گیری از دانش و تجربه آنها به کاهش تلفات و حوادث منجر شود تا اگر نقصی وجود دارد به موقع رفع شود. وزارت ترابری چین روز یک‌شنبه گذشته از برخورد دو کشتی در آب‌های ساحل شرقی این کشور خبر داد که یکی از این کشتی‌ها متعلق به شرکت ملی نفتکش ایران بود. بر اثر این حادثه 30سرنشین ایرانی و 2شهروند بنگلادشی که در کشتی ایرانی بودند، مفقود شدند. این نفتکش حادثه دیده حامل میعانات نفتی، متعلق به ایران و در اجاره شرکت کره‌یی بود. گزارش سوانح دریایی ایران نشان می‌دهد در سال 1393 تعداد 98مورد سانحه دریایی در کشورمان اتفاق افتاده که نشان‌دهنده سهم 3درصدی ایران از سوانح دریایی جهان است. براساس گزارش سالانه سوانح آب‌های جمهوری اسلامی ایران در سال یاد شده 23مورد از سوانح دریایی ایران از نوع بسیار شدید بوده که تقریبا 23درصد سوانح شدید دریایی جهان را تشکیل می‌دهد. تعداد 16نفر در این سوانح مجروح و 29نفر کشته شده‌اند که به ترتیب تقریبا 1.4و 21درصد آمار جهانی زخمی‌ها و کشته‌شدگان سوانح دریایی هستند. تعداد شناورهای درگیر در این سوانح نیز 110فروند بوده که تقریبا 3.2درصد آمار جهانی آن است. براساس گزارش آژانس ایمنی دریایی اروپا در سال 2014(93-92) 3هزار و 25مورد سانحه دریایی در جهان گزارش شده و 3هزار و 399شناور درگیر این سوانح بوده‌اند و 99مورد از این سوانح شدید بوده است و تعداد مجروحان و کشته‌شدگان نیز به ترتیب یک هزار و 75و 136نفر ثبت شده‌اند. بنا بر اعلام آژانس ایمنی دریایی اروپا، تعداد سوانح دریایی جهان در سال 2015 با 9درصد افزایش به 3هزار و 296مورد و تعداد شناورهای درگیر سانحه با 8 درصد افزایش به 3هزار و 669 فروند رسیده است درحالی که تعداد مجروحان با 9درصد کاهش به 976 و تعداد کشته‌شدگان با 80 درصد کاهش به 115نفر رسیده است. تعداد سوانح شدید دریایی جهان در این سال اندکی کاهش یافته است. آژانس ایمنی دریایی اروپا آمار سوانح دریایی جهان در سال 2016 را 3هزار و 145مورد و تعداد شناورهای درگیر را 3هزار و 505 فروند اعلام کرده که هر دو نسبت به سال پیش از آن 4.5درصد کاهش دارند. آمار مجروحان و کشته‌شدگان سوانح دریایی جهان در سال 2016 نیز به ترتیب 975و 106نفر ثبت شده که نسبت به سال پیش از آن اندکی کاهش دارد. تعداد سوانح شدید دریایی جهان در سال گذشته میلادی به طور محسوسی کاهش یافته و از 91مورد به 79مورد رسیده است. بنا به اعلام آژانس یاد شده از سال 2011 تا پایان سال 2016 به طور متوسط 10درصد سوانح دریایی مربوط به نفتکش‌ها بوده است.اما باز این سوال اساسی در ذهن متواتر است که نقش صنعت بیمه در زمان بروز حوادث فاجعه‌آمیز چیست و آیا این نقش فقط محدود به وظیفه ذاتی‌اش در جبران خسارات آن هم از نوع بده و بستان مالی است؟ یا باید به شرکت‌های بیمه به عنوان مجموعه‌هایی که دارای مسوولیت اجتماعی در کنار مسوولیت مالی هستند، بنگریم و اینکه اولویت در ایفای نقش در حوادث بزرگ و ملی و اجتماعی در گرماگرم حادثه و پس از آن به خصوص در کشوری مثل ایران که فرهنگ تاثر و آسیب‌های آنی و هیجانی در آن قوی است، چیست؟ و آیا حضور مسوولان و کارشناسان شرکت بیمه که آشنا به دانش روانشناسی هستند به خصوص نماینده‌یی عالی از سوی رهبر بازار یا شرکت پوشش‌دهنده ریسک در جمع بازماندگان و ذی‌نفعان بیمه‌نامه صادره می‌تواند موجب تقویت شعار بیمه در حوادث کنارتان است، شود؟ یا همین که ما جبران خسارت می‌کنیم در این شرایط کافی است.
