ایران بر پایه ذخایر 34تریلیون مترمکعبی، در آینده به میزان بالاتری از تولید گاز دست خواهد یافت که این افزایش تولید، نیاز به برنامه‌ریزی در توزیع دارد. از دیدگاه من 3 حوزه مختلف برای مصرف این میزان گاز در ایران وجود دارد. در وهله اول این گاز باید به مصرف داخلی، فرآورده‌های نفتی و مواردی مانند تزریق به چاه‌های نفت برسد. در وهله دوم نیز صنایع گازبر و صنعت پتروشیمی کاندیدای دریافت این گاز هستند. صادرات مساله‌یی است که پس از این مراحل پیش روی ایران قرار می‌گیرد. اگر بخواهیم اولویت‌بندی صادراتی گاز ایران را نیز بررسی کنیم باید گفت که بهترین حالت اولویت‌بخشی به کشورهای منطقه مانند پاکستان، ترکیه، عراق و امارات است. اما اگر پس از این مرحله نیز ایران با افزایش تولید گاز روبه‌رو شود، صادرات از طریق ال‌ان‌جی به کشورهایی مانند ژاپن می‌تواند در دستور کار قرار گیرد. آسیبی که در مورد صادرات گاز از طریق خط لوله به کشورهای همسایه وجود دارد از نظر من با واگذاری ساخت خط لوله به کنسرسیوم‌های خصوصی متشکل از طرفین ایرانی و خارجی قابل حل خواهد بود. به این معنا که دولت ایران خود را درگیر ریسک این سرمایه‌گذاری‌ها نکرده تا آسیب‌هایی
مانند آسیب ناشی از خط لوله صلح به منابع مالی دولت وارد نشود.
کنسرسیوم خصوصی؛ راه‌حل صادرات گاز به منطقه
ارسال نظر
