سال94 دوران جدیدی برای تشکل‌های بخش خصوصی محسوب می‌شود. بعد از انتخابات 18اسفند سال گذشته همه افراد انتظار داشتند تا نتیجه این انتخابات خود را در شرایط تشکل‌های بخش خصوصی نشان دهد. از همان ابتدا بذر اختلاف‌نظر میان تشکل‌های بخش خصوصی با شکایت چند عضو قدیمی از انتخابات گذاشته شد. در حالی که انتظار بر این بود که این شکایت منجر به گفت‌وگو میان گروه‌های مختلف شود اما در نهایت نه اتاق و نه وزارت خانه نتوانستند این نقش را به خوبی ایفا کنند. چند ماه بعد انتخابات هیات رییسه اتاق ایران اتفاق افتاد و در این انتخابات با وجود یک نامزد برای ریاست اما 25درصد افراد حاضر به رای دادن به وی نشدند. به مرور این اختلافات به تشکل‌های دیگر نفوذ کرد. کنفدراسیون صادرات، انجمن شرکت‌های حمل و نقل و بسیاری از انتخابات دیگر شاهد تقابل میان گروه‌های مختلف بود.
این موضوع درحالی بود که شعار سال94 توسط رهبر انقلاب «دولت و ملت، همدلی و همزبانی» نام نهاده شده بود. در دورانی که به گواهی تمامی فعالان اقتصادی به‌دلیل ماجرای پساتحریم بهترین فرصت و به‌دلیل وضعیت رکودی سخت‌ترین شرایط اقتصادی همزمان رخ داده بود اما بخش خصوصی موفق نشد مهم‌ترین مساله یعنی همدلی و همزبانی خود را حفظ کند.
انتخابات بعد از 18اسفند93 تمام شد. این حقیقت را باید پذیرفت. هم کسانی که پیروز انتخابات بودند و هم کسانی که مغلوب شدند باید قبول کنند که همه‌چیز تمام شده است. پیروزی یک گروه به معنی عدم توانایی گروه‌های دیگر نیست بلکه در ساده‌ترین نگاه این پیام را می‌رساند که مردم برای 4سال به یک گروه خاص اعتماد کرده‌اند. ولی باید از توانایی همه گروه‌ها برای حل مشکلات بخش خصوصی استفاده کرد. اتاق تهران جلساتی با روسای گروه‌های مختلف انتخاباتی تشکیل داد اما متاسفانه این جلسات هیچ‌وقت منجر به کار عملیاتی و استفاده از پتانسیل گروه‌ها نشد. در مقابل گروه‌های خارج اتاق در جلساتی دور یکدیگر جمع می‌شود. این نکته که چند گروه بالاخره موفق شدند اختلاف را کنار بگذارند امر مبارک و میمونی است اما خطر اینکه بخش خصوصی در سال‌های آتی فضای دوقطبی را تجربه کند کاملا احساس می‌شود. باید بپذیریم که سال95 سالی به دور از اختلاف‌نظرها باشد و همه توجه‌ها به این سمت باشد که از فرصت‌های پیش آمده به سود اقتصاد ملی و به‌تبع آن اقتصاد بخش خصوصی استفاده کنیم.
