علی مزیکی
اقتصاددان
دولت یازدهم از همان آغاز شعار «تدبیر و امید» را داشت و از زمان سرکارآمدن تاکنون امید را در جامعه نهادینه کرده است و حالا هم با حصول توافق هسته‌یی اتفاق خوب و امیدبخشی را برای مردم جامعه رقم زد. اما نکته‌یی که در این زمینه وجود دارد، این است که شعار دولت یازدهم به جز امید واژه دیگری را نیز یدک می‌کشد و آن «تدبیر» است.
امروز و بعد از حصول توافق هسته‌یی دیگر زمان آن رسیده که شعار خود را با دو گزاره موجود تحقق بخشد و امید دل مردم را با تدبیر همراه کند. اقتصاد کشور ما چه پیش از وضع تحریم‌ها و چه بعد از آن با مشکلات ساختاری مواجه بوده و هست که به سرانجام رسیدن بحث توافق هسته‌یی نمی‌تواند تمامی آنها را حل کند.
قطعا اقتصاد کشور در دوران پساتحریم بسیار بهتر از قبل خواهد شد اما باید یک مساله را آویزه گوشمان کنیم که توافق هسته‌یی حقوقی را که برای خود ما بود، به ما بازگرداند.
بنابراین خیلی مهم است که نپنداریم توافق و لغو تحریم‌ها به خودی خود مشکلات اقتصادی ما را حل خواهد کرد. یکی از مشکلات عمده در اقتصاد کشور ما کوتاه‌مدت بودن رویکرد دولت‌های ایران است. اما برای رسیدن به ثبات اقتصادی لازم است درکنار داشتن برنامه‌ها و سیاست‌ها و هدف‌گذاری‌های کوتاه‌مدت، رویکردهای بلندمدت را دنبال کند. مسائلی همچون هدفمندسازی یارانه‌ها، نرخ بهره بانکی، تولید و صادرات و غیره مشکلاتی هستند که در اقتصاد کشور وجود دارند و تنها با رویکردهای بلندمدت می‌توان آنها را سامان بخشید اما متاسفانه همیشه راهکارهای کوتاه‌مدت و با امید به آینده بدون اینکه برنامه‌ریزی عینی برای آن صورت گرفته باشد، برای آنها اتخاذ شده است.
درحالی که این مشکلات و معضلات اقتصادی را باید به صورت ساختاری حل و فصل کرد. در مساله مذاکرات هسته‌یی دولت با تلاش فراوان توانست امید را تحقق بخشد و حالا باید در جهت ایجاد تدبیر هم دقت عمل بیشتری به خرج دهد.
