یک پژوهشگر گفت: برخی قدمت نوروز را به سال۵۳۸ پیش از میلاد بازمی‌گردانند، بعضی می‌گویند کورش کبیر بنیان جشن نوروز را بعد از غلبه بر بابلیان گذاشت و برخی هم معتقدند نوروز از زمان زرتشت وجود داشته است. به گزارش مهر، آخرین نشست اندیشگاه فرهنگی کتابخانه ملی در سال۹۳ با عنوان «نوروز در اشعار حافظ» در سالن اندیشگاه فرهنگی این سازمان در تهران برگزار شد. حبیب نبوی پژوهشگر در زمینه تاریخ و ادبیات در این نشست، گفت: در منابع تاریخی روایات متعددی درباره نوروز وجود دارد و هر یک از این روایات به‌نوعی به اهمیت نوروز اشاره می‌کند، اما مهم‌ترین نکته‌یی که در نوروز نهفته این است که انسان‌ها برای نوروز باید هدیه تازه‌یی به ارمغان ببرند.
وی افزود: این ارمغان گاه در معنای هدیه‌دادن به دیگران است که از گذشته در فرهنگ ایرانی مرسوم بوده و هم به‌معنای ارمغان برای خود است که سال جدید را با ایده‌ها و افکار نو شروع کنیم.
نبوی در ادامه گفت: مولانا در دفتر دوم مثنوی بارها به نوروز و ارمغان نوروز اشاره می‌کند و یکی از ارمغان‌های نوروز را شادی و طراوت عنوان می‌کند. در مثنوی مولانا اشاره می‌کند که زمین به‌واسطه باد پاییز و زمستان سرد 6ماه شلاق می‌خورد اما با وزیدن نخستین نسیم نوروزی زمین زنده و تازه می‌شود و در اواخر اسفند از زندان زمستان رهایی می‌یابد. این پژوهشگر افزود: درباره منشأ پیدایش نوروز بحث‌های متعددی وجود دارد برخی نوروز را به بابلیان نسبت می‌دهند و معتقدند قدمت نوروز به سال۵۳۸ پیش از میلاد بازمی‌گردد. برخی نیز معتقدند کورش کبیر زمانی که در جنگ با بابلیان پیروز شد بنیان جشن نوروز را گذاشت. برخی نیز معتقدند نوروز از دوران زرتشت در ایران رواج پیدا کرده است.
