احمد صادقی در حاشیه هفدهمین اجلاس شورای عالی استان‌ها با حضور در جمع خبرنگاران با اشاره به اصلاح قانون حفظ و گسترش فضای سبز در شهرها گفت: در تاریخ ۲۹ فروردین ۱۴۰۲ شورای شهر تهران اصلاحیه‌ای برای تعیین معیارهای جزء پنجم بند «د» آیین نامه اجرایی ماده یکم قانون حفظ و گسترش فضای سبز در شهرها داشت. این بند اعلام می‌کند شورای شهر بر اساس ارزش زیست محیطی و در نظر گرفتن ملاک و معیارهایی، یک ملک را باغ یا غیر باغ اعلام کند. به معنی دیگر نوعیت ملک را مشخص کند. این ملاک و معیارها باید در شورای هر شهر تصویب و برای تبدیل شدن به قانون به تایید شورای عالی استان‌ها برسد.
سه معیار احتساب ملک به عنوان باغ چیست؟
به گزارش ایسنا، صادقی ادامه داد: از همین رو شورای شهر تهران در ۲۹ فروردین ۱۴۰۲ برای جزء پنجم بند «د» آیین نامه اجرایی ماده یکم قانون حفظ و گسترش فضای سبز در شهرها سه معیار را مشخص کرده است که بر این اساس اگر ملکی سند باغ نداشته باشد اما هریک از این سه معیار را داشته باشد باغ محسوب می‌شود.
رئیس کمیسیون معماری و شهرسازی شورای عالی استان‌ها تاکید کرد: معیار اول غلبه پوشش توده درختان در ملک براساس تصاویر هوایی یکی از سال‌های ۱۳۵۸ به بعد است. به صورتی که سطح پوشش تاج درختان بیش از پنجاه و پنج درصد (۵۵) از عرصه ملک را پوشانده باشد. ملاک وضعیت حاضر ملک نیست و قطع و از بین بردن درختان مانع محاسبه پوشش درختان نخواهد بود. ممکن است ملکی الان بدون درخت باشد اما بر اساس تصاویر هوایی سال‌های گذشته باغ محسوب شود و در این صورت مالک موظف به احیای درختان است.
نماینده استان تهران در شورای عالی استان‌ها ادامه داد: معیار بعدی قرارگیری املاک واقع در محدوده گستره باغات به هم پیوسته است. بنابراین اگر ملکی به ظاهر باغ نباشد اما در پهنه باغات (برای مثال باغات کن) قرار بگیرد باغ محسوب می‌شود.
رئیس دبیرخانه شورای عالی استان‌ها افزود: معیار سوم نیز این است که املاک دارای درختان با محیط بن بالا به نحوی که مجموع محیط بین کل درختان واقع در محدوده داخل ملک بیشتر از چهار برابر حد نصاب (جزء یکم) ضرب در محیط بن پایه (۱۵ سانتی متر) باشد، باغ محسوب می‌شود. درختان قطع شده نیز در آمار کلی محاسبه می‌شوند. بنابراین باید بین درختان با قطر زیاد و کم فرق گذاشته شود و قطعا درختان با قطر بالا ارزشمندتر هستند. بنابراین اصلاحات پیشنهاد شده از سوی شورای شهر تهران برای تایید و تصویب به شورای عالی استان‌ها ارسال شده بود که در جلسه امروز تصویب شد.
وی ادامه داد: از آنجایی که شرایط آب و هوایی هر شهر و استان باهم متفاوت است مقرر شد شورای هر شهر این معیارها را تعیین کرده و برای تایید به شورای عالی استان‌ها ارسال کند. در بند پنجم که تعیین نوعیت باغ بر ارزش‌های زیست محیطی نسبت به گذشته سخت‌گیری بیشتری شده است و شورای ششم حساسیت بیشتری نبست به شوراهای گذشته دارد.
وی در پاسخ به سوالی مبنی بر چیستی باغ از نظر این آیین نامه گفت: از نظر این آیین نامه باغ به محلی اطلاق می‌شود که مطابق سند مالکیت رسمی حداقل ۵۰۰ متر مربع مساحت داشته و سطح اشغال بنای مجاز آن کمتر از ۲۰ درصد بوده و یکی از معیارهای زیر را داشته باشد. بر این اساس پنج معیار کلی شامل سند، حد نصاب پوشش، نظر کمیسیون ماده ۱۲، نظر جهاد کشاورزی و ارزش‌های زیست محیطی که توسط شورای هر شهر تعیین می‌شود و اصلاحات پیش گفته در همین بند است.
عضو شورای شهر تهران افزود: افزون بر مواردی که در بالا ذکر شد، محل‌هایی که از حیث دارا بودن ارزش‌های زیست محیطی (از جمله وجود درختان کهنسال و ارزشمند، بوستان و زیرساخت آبی) مبتنی بر اقتضای بومی و محلی که توسط شوراهای اسلامی شهر بر اساس ملاک‌ها و معیارهایی که توسط همان شورا تعیین و تصویب می‌گردد باغ شناخته می‌شوند. این معیارها و ملاک‌ها زمانی قابلیت اجرایی پیدا می‌کنند که توسط شورای عالی استان‌ها تایید شوند. دلیل تایید توسط شورای عالی استان‌ها هم جلوگیری از عمل سلیقه‌ای و شفاف بودن ملاک و معیارهاست.
مصوبه برج باغ؛ افراط و تفریط داشت
نماینده استان تهران در شورای عالی استان‌ها در خصوص مصوبه برج باغ‌ها نیز گفت: مصوبه برج باغ‌ها در دوره چهارم به این صورت بود که ۳۰ درصد در ۱۱ طبقه اجازه ساخت به مالک می‌داد و در دوره پنجم این میزان به ۱۵ درصد و در دو طبقه کاهش پیدا کرد این یک نوع افراط و تفریط بود. یعنی هم آن ۳۰ درصد باغ‌ها را از بین برد و همین ۱۵ درصد در حال از بین بردن باغ‌هاست.
وی تاکید کرد: بنابراین ما باید حد وسط را بگیریم و طوری پیش برویم که مالک انگیزه حفظ باغ را داشته باشد. اگر این انگیزه را بگیریم مالک سعی می‌کند به هر نحوی باغ را از بین ببرد و به دنبال رها کردن باغ باشد. از این رو باید از افراط و تفریط دست برداریم و کاری کنیم که مالک با رضایت شخصی باغ را حفظ کند و از حفظ باغ سود ببرد و حتی باید به سمتی برویم که مالک انگیزه پیدا کند ملک غیر باغ را به باغ تبدیل کند و از کاشتن درخت در ملک خود ترس نداشته باشد.
