سال 97 سالی پر از تصمیمات بزرگ بود. با اعلام نرخ 4200 تومان به عنوان نرخ مرجع دلار اغلب بازارها دچار تنش شدند. بازار لوازم خانگی نیز از این قاعده مستثنی نبود. از طرفی با افزایش روزانه قیمت ارز از 3 هزار تومان تا نزدیک به 13 هزار تومان طی چندماه تولیدکنندگان و واردکنندگان لوازم خانگی با چالشی بزرگ مواجه بودند. این رشد قیمت دلار به صورت قطعی قیمت نهایی لوازم خانگی تولید داخل و وارداتی را تا بیش از 4 برابر افزایش داد، اما مشکل اصلی این بود که وزارت صنعت با جدیت اعلام کرد با هر گونه افزایش قیمت لوازم خانگی به شدت برخورد خواهد کرد. در این بین دلالان و واسطه های فروش بیشترین سود را با اختفا و احتکار محصولات بردند. بازارهای اصلی فروش لوازم خانگی در بحران ارزی تبدیل به انبارهای کالا شده بود. هیچ کالایی در بازار معامله نمی‌شد حتی با قیمت دلار روز. اما با اقدام وزارت صنعت، قوه قضائیه، سازمان های حمایت از مصرف کنندگان و مصرف کنندگان و تعزیرات طی 6 ماه دوم قدری از التهاب بازار لوازم خانگی کاسته شد. اما کاهش تولید لوازم خانگی از سویی و تمایل به صادرات برای کسب درآمدهای ارزی از سوی دیگر تورم صادراتی این بازار را تا بیش از 110 درصد افزایش داد.
