قانون متحدالشکل شدن لباس‌های شهروندان ایرانی در دور ششم مجلس شورای ملی به تصویب رسید. بر پایه این قانون همه مردان ایرانی که به شغل‌های دولتی مشغول هستند باید لباس یک شکل بپوشند. قبل از تصویب این قانون رضا خان به تاسی از کشور همسایه ترکیه اقداماتی برای متحدالشکل کردن لباس در کشور صورت داده بود. در آغاز به وزرا، نمایندگان مجلس، مدیران و روسای دوایر دولتی و کارمندان دولت تکلیف شده بود، لباس متحدالشکل بپوشند و کلاه لبه‌دار که به کلاه پهلوی شهرت پیدا کرد بر سر بگذارند؛ و نیز دستور داده شده بود تا محصلان و دانش‌آموزان مقاطع مختلف مدارس اونیفورم ویژه‌یی به رنگ خاکی که شامل یک نیم تنه و شلوار می‌شد بر تن کنند و کلاه پهلوی بر سر بگذارند. به تدریج پوشیدن لباس متحدالشکل به دیگر اقشار مردم نیز تکلیف شد. با این حال بسیاری از مردم کشور از این تغییر پوشش اجباری خود ناراضی بودند و در برابر فشار ماموران شهربانی مقاومت‌هایی صورت می‌گرفت. بسیاری از مردم کشور در تهران و دیگر ایالات مایل نبودند، لباس آبا و اجداد خود را به کنار بگذارند و لباس کوتاه کت و شلوار بر تن کنند. به همین دلیل رضا خان دستور داد، مجلس شورای ملی الزام و اجبار استفاده از لباس متحدالشکل جدید را قانونی کند تا ماموران شهربانی هر گونه مخالفتی را با شدت و حدت هر چه تمام‌تر سرکوب کنند. به دنبال آن مجلس تصویب کرد که: 1- کلیه اتباع ایران که بر حسب مشاغل دولتی دارای لباس مخصوص نیستند در داخل مملکت مکلف هستند با لباس متحدالشکل، کلاه پهلوی و نیم تنه بافته شده در ایران ملبس شوند. این قانون «طبقات 8 گانه ذیل را از مقررات این قانون مستثنا» کرده بود: 1- مجتهدین مجاز از مراجع تقلید مسلم؛ 2- مراجع امور شرعیه دهات و قصبات 3- مفتیان اهل سنت و جماعت 4- پیشنمازان دارای محراب 5- محصلان دارای اجازه روایت 6- طلاب و محصلین فقه و اصول 7- مدرسان فقه و اصول و حکمت الهی 8- روحانیون ایرانی غیرمسلم. قانون مذکور متخلفان از مقررات در مناطق شهری را به جزای نقدی یک تا 5 تومان یا به حبس از یک تا 7روز محکوم می‌کرد و متخلفین از سایر نقاط کشور را فقط به حبس یک تا 7روز محکوم می‌شناخت. تاریخ اجرای این قانون برای مناطق شهرنشین اول فروردین 1308 اعلام شده و برای سایر نقاط کشور نیز تاخیری یک ساله قایل شده بود.
