در 30 کیلومتری جنوب شرقی کاشان، در مسیر سراسری تهران به جنوب کشور، منطقه تاریخی ابوزید آباد پیشینه تاریخی درخشان و شکوهمندی قرار گرفته که مشتاقان تمدن و آثار باستانی را روانه این منطقه می‌کند.
حسین فیضی، کارشناس مطالعات اجتماعی- تاریخی در گفت‌وگو با ایسنا گفت: مردم منطقه ابوزیدآباد به گویش «بیذوی» صحبت می‌کنند که یکی از گویش‌ها در شاخه زبان‌های ایران مرکزی است. نام این منطقه در زبان محلی، بیذُوُی است و مردم آن را بوزآباد می‌خوانند که بوز در زبان دری زرتشتی به معنی «بوی» است و بوزآباد به معنی بوی آباد ترجمه می‌شود. او افزود: وجود کاروانسرا، مهم‌ترین شاهد بر پیشینه تمدنی هر منطقه است و کاروانسرای شاه عباسی ابوزیدآباد از جمله 999 کاروانسرای شاه عباس است که به علت قرار گرفتن بر مسیر راه‌های اصلی کاشان، یزد از یک سو و اصفهان از سوی دیگر دارای اهمیت بسیار زیادی بوده است .
او با بیان اینکه کاروانسرای ابوزیدآباد، از کاروانسراهای چهار ایوانی با قدمتی بیش از چهار قرن، مربوط به دوره صفویه است، افزود: ورودی این کاروانسرا نسبت به نمای بیرونی تو رفته و گود است و این شیوه ساخت ورودی به ندرت در کاروانسراهای دیگر دیده می‌شود و هشتی ورودی کاروانسرا نیز جلوه خاصی به این بنا داده است.
فیضی با اشاره به اینکه ارتفاع دیوارهای این کاروانسرا به هشت متر می‌رسد و با مساحت دو هزار و ۲۰۰ متر، شامل ۱۷ غرفه و سکو است. دارای هشت برج و بارو به عنوان حایل دیوارها، چهار انبار یا اصطبل بزرگ و یک اتاق مهمانی برای خان‌ها و روسای قبایل بوده است. دو تنور دارد که برای نانوایی و پخت و پز کاروانیان مورد استفاده قرار می‌گرفته، تاکید کرد: این کاروانسرا در ابتدای ساخت به عنوان مکان استراحت برای کاروان‌ها بوده و تا نیم‌قرن گذشته شتربانان از یزد، اصفهان و شهرهای دیگر در این کاروانسرا اُتراق می‌کردند و در 23 م‍رداد س‍‍ال ۱۳۷۸به ش‍م‍‍اره دو هزار و ۳۷۱، در ف‍‍ه‍رس‍ت آثار ملی کشور ث‍ب‍ت شد.
این پژوهشگر اجتماعی- تاریخی گفت: اگر جاده کویری شمال ابوزیدآباد را دنبال کنید در میان تپه ماهورها به فضایی هموار و بکر می‌رسید که در تلاقی با ناهمواری ریگزار، بسیار جذاب است و به «سیازگه» موسوم شده و همچون نواری سیاه روی رمل‌های شنی پیدا است. وی از دیگر جاذبه‌های گردشگری ابوزیدآباد را بیابان بزرگ «بندریگ» معرفی کرد و گفت: این بیابان از شرق با پارک ملی کویر، از شمال به دریاچه نمک، از غرب به مرنجاب و از جنوب به ابوزیدآباد و روستاهای حاشیه آن در یک نوار مرزی محدود شده است. ریگ در گویش محلی به معنای مکان‌های پوشیده از شن و رمل است و پشت ریگ به معنای مکانی در پشت تپه‌های شنی است.
