محمدصادق جنانصفت
در روزهای گذشته، شمار قابل اعتنایی از فعالان بخش خصوصی در رسانههای گوناگون حرف زدند و مقاله و یادداشت نوشتند و در میزگردها و نشستهای خبری حاضر شدند. آنها عموماً نوشتند و گفتند که «چه کسانی باید به اتاقهای بازرگانی راه یابند». نوشته حاضر بهطور خلاصه یادآور میشود که چه کسانی لیاقت و شایستگی حضور در بالاترین نهاد خصوصی را ندارند. به نظر نگارنده کسانی که با هیاهو و سروصدا کردن و جنجالآفرینی خود را مطرح کرده و لباس منتقدان پوشیده اما موضوع نقد را از فایده انداختهاند، از بدترین افراد هستند که نباید به اتاق بروند و فضای بحث و نقد کارشناسی را آلوده کنند.
گروه دومی که نباید به اتاقهای بازرگانی راه یابند کسانیاند که زاد و رشد آنها نوعی زندگی غیراصیل را نشان میدهد و با سنجاق کردن خود به سینه بزرگان راه میروند و حرف میزنند و اصالتی ندارند. به این معنی که در هیچ رشته اقتصادی خاصی فعالیت ندارند و در آن صنف شناخته شده نیستند. این افراد روزی بازرگان هستند، روزی صنعتگر میشوند و روز دیگر باغدار و کشاورز و روزی دیگر بانکدار یا...
این افراد خطرناکند و میتوانند اصالت اتاق را به هر حال مخدوش کنند. گروه سوم از کسانی که نباید به اتاق بروند آنهایی هستند که به اتاق میروند فقط به این دلیل که رفته باشند. این گروه در کمیسیونهای گوناگون ثبتنام میکنند اما حاضر نمیشوند و طرح و برنامه و حرفی برای گفتن ندارند و بود و نبودشان در اتاق یکی است. اسامی حاضران و غایبان اتاقهای بازرگانی و کمیسیونها روی سایتها وجود دارد و میتوان فعالان را از بیتفاوتها شناخت. بیتفاوتی این گروه سم مهلک است و البته میتواند از ترس و جبن ناشی شود یا از بیاطلاعی و ناآگاهی که در هر حال وهن اتاق است که چنین کسانی در آن عضویت داشته باشند.
آن دسته از فعالان بخش خصوصی اصیل، ریشهدار و علاقهمند به توسعه بخش خصوصی به این دلیل که ثروت و مال خود را از راه قانونی و با سعی و کوشش بهدست آورده است افرادی شجاع هستند که حرفهای خود را بهنگام، کارشناسانه و دقیق میزنند و ترس و بیم در دل آنها تردید ایجاد نمیکند. افراد ترسو و بیتفاوت نباید به اتاقها راه یابند. بسیار شنیده و دیدهایم که برخی افراد عضو مهمترین نهاد بخش خصوصی از سر اعتقاد یا از سر چاپلوسی یا رانت خواستار حضور گسترده دولت در هر کاری ازجمله در اتاق هستند، این گروه نیز نباید به اتاق راه یابند.