نوشته: جوزف استیگلیتز|
ترجمه: منصور بیطرف|
فصل هشتم – قدرت پیش رو
قدرت پول
شاید بزرگ‌ترین دلیل شکست سیستم سیاسی امریکا، افزایش قدرت پول است، این قدرت آنقدر است که بهتر است سیستم سیاسی ما را این‌گونه توصیف کرد که یک دلار به ازای یک رای تا یک شخص به ازای یک رای . ما همگی اجزای این پیوند وحشتناک میان پول و سیاست را می‌دانیم: لابی‌گراها، مشارکت‌کنندگان در کمپین‌ها و رسانه‌ای که توسط ثروتمندان کنترل می‌شود. افراد ثروتمند و شرکت‌های پولدار از قدرت مالی خودشان برای خرید قدرت سیاسی و تبلیغ ایده‌هایشان که گاهی اوقات با «اخبار جعلی» همراه است استفاده می‌کنند. فاکس نیوز نمونه برجسته این موضوع است و قدرتش به خوبی ثبت شده است.
آنهایی که پول دارند از آن برای جمع کردن ثروت بیشتر برای خودشان از طریق سیستم سیاسی استفاده می‌کنند. بنگاه‌های نفتی برای دسترسی به قطعه زمین دولتی که زیر آن نفت و دیگر مواد معدنی وجود دارد به ازای دادن بخشی از ارزش منابع، پیگیر می‌شوند و آن را به دست می‌آورند. این شرکت‌ها در واقع از امریکایی‌های عادی می‌دزدند اما این یک دزدی مخفی است که فقط امریکایی‌های معدودی می‌دانند که جیب شان را زده‌اند. دولت کلینتون سعی کرد تا این شرکت‌ها را مجبور کند تا ارزش کامل آن را بپردازند و شرکت‌ها هم یک کمپین موفقی را برای حفظ توانایی اشان در گرفتن منابع کشور به قیمت ارزان راه انداختند.آن روی سکه این است که شرکت‌ها مبلغ کمی به دولت در ازای دارایی‌های عمومی می‌پردازند در حالی که دولت برای آنچه از بخش خصوصی می‌خرد مبلغ بالایی را می‌پردازد. بنگاه‌های دارویی برای افراد سالمندی که نیازمند دارو هستند در قانونی که تحت «مدیکر» تهیه شده بود یک شرط کوچکی را وارد کردند: دولت، بزرگ‌ترین خریدار دارو در جهان، مجاز نبود که سر قیمت چانه‌زنی کند. این شرط و دیگر شروط بنا به دستور بنگاه‌های دارویی برای ایجاد قیمت و سودهای بالاتر گنجانده شده بود. این امر کارگر شد. داروهای مدیکر بیش از دیگر برنامه‌های دولت مثل «مدیکید» که برای فقرا و دیگر جانبازان و کهنه سربازان بود، هزینه برد . مدیکر برای داروهایی با برند یکسان 73 درصد بیشتر پرداخت می‌کند. نتیجه این است که هر ساله، مالیات‌دهندگان ده‌ها میلیارد دلار از دلارهای اضافی را برای بنگاه‌های دارویی جمع می‌کنند و می‌پردازند.
