در گشت‌وگذاری که در منطقه سیل‌زده رودبار- قصران در نزدیکی روستای رودک انجام دادم، مساله‌یی توجهم را جلب کرد. با توجه به موقعیت منطقه، در هر قسمت از حاشیه رود، چندین متولی برای ممانعت از ساخت و ساز وجود دارد. در سمتی که به جاده نزدیک‌تر است، سازمان آب و فاضلاب و شهرداری در یک طرف دعوا با کسانی قرار می‌گیرند که در آن منطقه ساخت و ساز می‌کنند و در طرف دیگر رود که متعلق به سازمان حفاظت محیط‌زیست است، علاوه بر دو شاکی مذکور، سازمان حفاظت محیط‌زیست هم مدعی خواهد بود.
بافت مردم حاضر در منطقه نیز 4 شکل است. گروه اول روستاییانی هستند که آن منطقه خانه و کاشانه آبا و اجدادی‌شان بوده است و حق مالکیت‌شان نسل‌هاست بر خانه و کاشانه‌شان رواست. اتفاقا گروه نخست نارضایتی زیادی از حضور سه گروه دیگر در منطقه دارند. گروه دوم رستوران‌داران و مشاوران املاکی هستند که باتوجه به مبادرت به ساخت و ساز در مجاورت رود، مورد شکایت سازمان آب و فاضلاب قرار گرفته‌اند. این رستوران‌داران که اکثرا تهرانی هستند، مدعی در اختیار داشتن جواز ساخت و کسب بوده، سرمایه‌گذاری به نسبت زیادی روی املاک خود انجام داده‌اند و سال‌های زیادی در آن منطقه حضور داشته‌اند. گروه سوم صاحبان بناهایی هستند که اکنون در حال ساخت بوده و از این نظر مورد توجه قرار می‌گیرند که عملکرد سازمان‌های مربوطه در زمان حال را به چالش می‌کشند. این گروه نیز مدعی در اختیار داشتن مجوز ساخت هستند، در حالی که قوانین کشور مشخصا هرگونه ساخت و ساز در آن منطقه و مشابه آن را منع کرده است. شاید یک برج نیمه‌کاره سیزده-چهارده طبقه که ظاهرا قرار است تبدیل به هتلی پنج‌ستاره شود را بتوان به عنوان نماد گروه سوم قلمداد کرد. هر سه گروهی که تاکنون بیان شد در سمتی از رودخانه که جاده اوشان-فشم نیز قرار دارد مبادرت به ساخت بنا کرده‌اند. گروه چهارم اما در طرف دیگر رود، در مناطق تحت مالکیت سازمان حفاظت محیط‌زیست ویلاهایی را ساخته‌اند. بناهای ساخته شده توسط این گروه که همگی مسکونی هستند، علاوه بر نقض قوانین مربوط به حریم رود که شهرداری و سازمان آب و فاضلاب را درگیر دعاوی حقوقی با صاحبان‌شان می‌کند، سازمان حفاظت محیط‌زیست را نیز به عنوان یک مدعی وارد ماجرا خواهد کرد. اما ظاهرا وجود سه شاکی بالقوه نیز نتوانسته از ساخت و ساز در آن منطقه جلوگیری کند.
