علی مهدی پور - امید رضوان|
شکی نیست که قطارهای آینده سریع‌تر خواهند بود؛ سرعتی نزدیک به 604 کیلومتر در ساعت و بلکه بیشتر. در واقع 604 کیلومتر در ساعت سرعتی است که قطارهای مگلو در ژاپن در ابتدای سال 2015 طی کردند. قطارهای آکلا اکسپرس آمتراک نیز با سرعت 242 کیلومتر در ساعت حرکت می‌کنند. قطارهای مگلو از طریق جایگزینی چرخ با مگنت‌های ابررسانا اصطحکاک را از بین می‌برند.
این تنها ژاپن نیست که قطارهای مگلو را بر ریل‌های خود به حرکت درآورده است. این قطارها در امریکا نیز فراگیر شده‌اند. برای نمونه کالیفرنیا ساخت قطارهای سریع‌السیری را آغاز کرده که لس‌آنجلس و سانفرانسیسکو را به یکدیگر متصل می‌کنند. در شانگهای که بلندترین خط متروی جهان به طول 580 کیلومتر را دارد، مسافران به سادگی می‌توانند قطارهای معمولی را انتخاب کرده و به قطارهای مشهور مگلو منتقل شوند.
پس دلیل تأخیر چیست؟
سوالی که در اینجا مطرح می‌شود این است که چرا این قطارهای فوق‌سریع و باورنکردنی همه‌گیر نمی‌شوند؟ روشن است، پول دلیل اصلی است! در بسیاری از کشورها بخش خصوصی نقش مهمی در تأمین هزینه زیرساخت‌هایی مانند متروها و قطارها بازی می‌کند. برای مثال در توکیو این‌گونه شرکت‌ها نقش اصلی را در خرید زمین و ساخت قطارها ایفا کرده و می‌توانند کسب و کار ایستگاه‌های قطار را تنوع ببخشند. این کار نه‌تنها مسافران را راضی‌تر می‌کند، بلکه منبع مهمی برای پول‌سازی نیز به شمار می‌رود. خبر خوب این است که نگرش‌ها به سیستم‌های حمل و نقل عمومی نیز در حال تغییر بوده و بسیاری از مردم به استفاده از این وسایل جدید اقبال خوبی نشان می‌دهند.
