اما حالت دیگر این است که صندوق‌های بازنشستگی، سهام مدیریتی یک شرکت بورسی (دست‌کم 51 درصد سهام) را در اختیار داشته باشند. در این حالت، «سهامداری» برابر با «بنگاه‌داری» خواهد بود و سخنان مسوولان مربوطه مبنی‌بر «خروج از بنگاه‌داری» را نقض خواهد کرد. سازمان‌های بیمه‌گر تنها در یک حالت می‌توانند از بنگاه‌داری خارج شوند و آن هم پذیرش نقش «فاینانسر» است. در این حالت، آنها می‌توانند منابع مالی پروژه‌های کلان را تامین کنند و بدون اینکه در سود و زیان این پروژه‌ها شریک شوند، سود توافق شده را دریافت کنند.
اگرچه میزان تحقق این هدف و کم و کیف تبدیل شدن شرکت‌هایی همچون شستا به فاینانسر نیازمند مطالعه و بررسی دقیق است، اما بی‌گمان، این روش، در مقابل روش ورود به فرآیند تولید و بنگاه‌داری، بسیار محافظه‌کارانه ارزیابی می‌شود، چرا که افزایش «ارزش» فقط در فرآیند تولید اتفاق می‌افتد.
