مدیر گروه مسائل و آسیب‌های اجتماعی انجمن جامعه‌شناسی ایران وعده بی‌عمل را مانند زلزله‌ای با تخریب‌های پیدا و پنهان در جامعه دانست و گسترش آسیب‌های اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی نتایج آن برشمرد. احمد بخارایی در تشریح پیامدهای اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی وعده‌هایی که داده می‌شود اما اجرای آنها خارج از ذهن است، اظهار داشت: وقتی برخی افراد به ویژه نامزدهای انتخابات ریاست‌جمهوری وعده می‌دهند و آن وعده عملی و حادث نمی‌شود، به مانند زلزله‌ای عمل می‌کند که جامعه را دربر می‌گیرد. او افزود: هر اندازه شدت و ریشتر این زلزله بیشتر باشد خرابی آن دو چندان خواهد بود و معمولا افرادی که در هر چهار زمینه فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی ناتوان هستند بیش از همگان ضربه می‌خورند و بقیه افراد هم در یک بعد بیشتر و در بعدی دیگر کمتر دچار آسیب می‌شوند. مدیرگروه مسائل و آسیب‌های اجتماعی انجمن جامعه‌شناسی ایران با تاکید بر اینکه وقتی زلزله اتفاق می‌افتد ترک‌های پیدا و پنهانی از خود برجای می‌گذارد، یادآور شد: گسترش آسیب‌های اجتماعی از جمله طلاق‌های عاطفی، پرخاشگری، شکاف بین نسلی و رشد منفعت طلبی و خودکشی و فاصله بین والدین و فرزندان از جمله موارد پیدا و پنهان زلزله وعده‌های توخالی و غیر عملی است. او در پاسخ به اینکه با وجود علم به عملی نشدن چرا وعده‌ای عنوان می‌شود، با بیان اینکه انداختن بار بیش از توان تحمل بر دوش کسی، نوعی تکلیف مالایطاق محسوب می‌شود که باعث تخریب و زمین ماندن کار می‌شود، افزود: تهدید دانش‌آموزان و دانشجویان به درس خواندن توسط والدین نوعی از این نوع تکلیف است که یا جواب عکس می‌دهد یا منجر به زمین گیر شدن آن تکلیف می‌شود. بخارایی با تاکید بر اینکه اعتماد عمومی پدیده‌ای است که نه یک شبه پدید می‌آید و نه یک شبه از بین می‌رود بلکه یک معلول یا خروجی یا محصولی است که فرایندی باید طی شود تا این خروجی به تولید اجتماعی برسد، تصریح کرد: در جامعه هم اعتماد زمانی پدید می‌آید که افراد احساس کنند که هستند و به بازی گرفته می‌شوند و دیگران آنها را می‌بینند، می‌شنوند و می‌پذیرند. او خاطرنشان کرد: در این شرایط است که شاهد حضور و مشارکت اجتماعی افراد خواهیم بود اما در جامعه‌ای که افراد به اسم خودی و غیرخودی دفع می‌شوند نمی‌توان انتظار اعتماد و مشارکت داشت. به عبارتی نمی‌توان در گوش فردی زد و از او انتظار اعتماد داشت.
