ایران سال‌های قحطی کم به خود ندیده است. زمانی که در شهریورماه سال 1320 گروه متفقین بی‌طرفی ایران در جنگ را نقض کرده و ایران را اشغال کردند، آغاز قحطی و بداقبالی مردم بود. در آن شرایط سخت که حتی آرد به اندازه کافی در نانوایی‌ها نبود و زمستان استخوان سوز و نبود سوخت جان خیلی از مردم را گرفت. فراهم کردن آذوقه و مایحتاج مردم هم کار راحتی نبود. خیلی از مردم با کاشتن سیب زمینی در اطراف خانه شان سعی می‌کردند حداقل قوت لایموتی برای خود فراهم کنند و این شرایط سخت را پشت سر بگذارند. شاید به همین دلیل بود که اسفندیاری رییس مجلس ملی آن دوران اعلام کرد که در بهار سال 1321 قرار نیست هیچ گل و درختی در حیاط مجلس ملی کاشته شود به جای آن باید سیب زمینی و حبوبات و سبزیجات مورد نیاز مردم را بکارند. به این ترتیب در اولین روزهای سال 1321 وقتی نمایندگان مجلس به محل کار خود رفتند با یک مزرعه بزرگ در پشت مجلس 36 ساله خود روبه رو شدند. آن سال کمبود آب و خشکسالی همراه با جنگ جهانی سال سختی را برای مردم ایران رقم زد. اما حیاط مجلس ملی به مزرعه‌ای برای مردم تبدیل شده بود. اتفاقی که شاید کفاف مایحتاج همه مردم را نمی‌داد ولی باز هم سبب خیری بود برای آنها. به هر حال اگر جمعیت آن زمان تهران را با جمعیت حالا مقایسه کنیم می‌فهمیم دستور رییس وقت مجلس ملی چندان هم بی‌فایده نبود. البته که آن سال‌های سیاه هم گذشت اما همدلی و همراهی همیشه می‌تواند گره گشای بسیاری از مشکلاتی باشد که مردم با آن دست و پنجه نرم می‌کنند.
