خرداد سال 1327 و در مجلس پانزدهم شورای ملی، قانون اجازه الحاق دولت ایران به سازمان بهداشت جهانی به تصویب نمایندگان رسید. بر اساس ماده واحده این قانون، مجلس شورای ملی قبولی دولت ایران را نسبت به چهار سند ضمیمه تنظیم‌شده در کنفرانس بین‌المللی بهداشت «که در 29 تیر ماه 1325 در نیویورک تشکیل و در تاریخ 31 مرداد 1326 خاتمه یافته» و اسناد آن به امضای نمایندگان دولت شاهنشاهی ایران رسیده تأیید و تصویب کرد. کنفرانس بین‌المللی بهداشت که مامور برقراری یک سازمان بین‌المللی بهداشت از طرف شورای اقتصادی و اجتماعی ملل متحد بود به موجب قطعنامه‌مورخ 15 فوریه 1946 تشکیل شد. برپایه اساسنامه سازمان بهداشت جهانی، دولت‌هایی که عضویت این مجمع را دارا هستند اعلام می‌دارند که با موافقت با منشور ملل متحد اصول زیرین اساس سعادت ملل و سازگاری روابط و تأمین‌امنیت آنها است. سلامتی مبنی است بر رفاه کامل جسم و روح جامعه و صرفاً عبارت از فقدان ناخوشی یا ناتندرستی نیست. بر پایه این اساسنامه، یکی از حقوق اساسی هر انسانی این است که به بهترین حالت رفاه و سلامتی دسترسی یابد و اختلاف نژاد و مذهب و عقاید سیاسی و وضع‌اقتصادی و اجتماعی مانع از حصول به این مقصد نباید باشد. سلامتی کلیه ملل شرط اساسی صلح و امنیت جهانی است و رسیدن به این شرط بدون همکاری‌جدی اشخاص و دول امکان‌پذیر نیست. دولت‌های شرکت‌کننده در این پروتکل در قسمت راجع به خود موافقت دارند که از بدو اجرای این پروتکل وظایف و کارهای مرجوعه به‌اداره بهداشت را بر طبق موافقتنامه‌های بین‌المللی مندرجه در ضمیمه 1 سازمان یا کمیسیون موقتی آن عهده‌دار خواهد بود. دولت‌ها می‌توانند از طریق امضا بدون قید تصویب، امضا به قید تصویب متعاقل با قبول، و قبولی عادی، این پروتکل را بپذیرند، قبولی به وسیله تسلیم یک سند رسمی به دبیرکل سازمان ملل متحد صورت می‌گیرد. مجمع بهداشت اختیار دارد آیین‌نامه‌ها و مقرراتی درباره مسائل زیر تدوین کند: هر اقدام صحی و قرنطینه‌ای یا هر عملی که باعث جلوگیری سرایت مرضی از کشوری به کشور دیگر شود، فهرست هایی راجع به امراض و علل فوت و دستورهایی برای بهداشت عمومی، تهیه مقررات متحدی برای تشخیص امراض که آن مقررات به‌طور بین‌المللی مجری شود، تهیه مقیاس های منظمی درباره پاکی و تأثیر مواد علم‌الحیاتی و دارویی و محصولات مشابه آنها که در تجارت بین‌المللی رایج است، شرایط تبلیغ و انتشار محصولات دوایی و علم‌الحیاتی و محصولات مشابه آنها که در تجارت بین‌المللی رایج است.
