نصرالله انتظام دیپلمات ایرانی [یک زمان نماینده ایران در سازمان ملل و یک بار رییس مجمع عمومی این سازمان] که در اکتبر 1951 به همراه محمد مصدق در واشنگتن با هری ترومن رییس‌جمهور وقت امریکا ملاقات کرده بود نقل شده است که ژوئن 1952 برابر با هجدهم خرداد 1331، بخشی از مذاکرات دو رهبر را فاش کرده و گفته است: «مصدق در این دیدار با ترومن از اصلاحیه‌های دهگانه اول قانون اساسی امریکا معروف به «بیل آو رایتز» تمجید فراوان کرد و گفت که اگر همه کشورها این اصول مصوّب سال 1791 را در قوانین اساسی خود داشته باشند و رعایت کنند کره زمین جای بهتری برای زندگی انسان می‌شود. من حقوق خوانده‌ام و حقوق تدریس کرده‌ام، ریشه مسائل بشر امروز از رعایت نشدن حقوق انسان و نبود دمکراسی واقعی است. با آن قانون اساسی، ایالات متحده می‌تواند به تحقق و استقرار این دو آرزوی عمومی حتی به عنوان یک هدف اصلی سیاست خارجی خود کمک کند و عنوان پرچمدار تحقق حقوق بشر به دست آورد. این، مداخله نیست انجام یک تکلیف انسانی است که سعدی ما گفته است بنی آدم اعضای یک پیکر‌ند و .... منشور ملل باید بر حسب شرایط زمان تجدید نظر و تکمیل شود، دستگاه قضایی بین المللی تکامل و وظایف دادگاه جهانی افزایش یابد و دارای شعب متعدد شود. تحقیق، محاکمه و مجازات مرتکبان نقض حقوق بشر و اصول دمکراسی که از حقوق انسان‌هاست باید به دستگاه قضایی بین المللی ارجاع شود. بسیاری هستند که می‌گویند از آنجا که ایالات متحده یک مهاجرنشین بزرگ است، از هر ملیت و فرهنگ تبعه دارد، به دست گرفتن پرچم تحقق و بسط حقوق بشر می‌تواند رسالت آن باشد.» ترومن [که از 12 آوریل 1945 تا 20 ژانویه 1953 رییس‌جمهور امریکا بود و 28 دسامبر 1972 درگذشت، قلبا تمایل به مصدق داشت و هوادار اقدامات دمکراتیک و ملّی او بود و وسوسه دولت لندن که باید به هر بها مصدق را از صحنه خارج ساخت در او بی تاثیر بود و تا مصدر قدرت بود زیر بار حمله نظامی یا ترتیب دادن کودتا بر ضد مصدق نرفت] در این ملاقات، نگرانی خودرا از بسط نفوذ دولت مسکو در جنوب مرزهایش منعکس ساخت که مصدق گفت: «من در زمینه مبارزه واشنگتن با کرملین جزئیات اصول 4گانه شمارا خوانده‌ام، اگر یکایک روس‌ها روشن شوند، به حقوق انسان و به مزیت دمکراسی و لیبرالیسم پی ببرند خودشان به حساب کرملین خواهند رسید. من نگرانی شمارا از آن بابت (گسترش نفوذ شوروی) ندارم.» در این ملاقات ترومن تمایل به حل اختلاف تهران و لندن از طریق مذاکره و میانجی نشان داد که مصدق مداخلات انگلستان در ایران از دهه نخست قرن نوزدهم حتی مداخله در آموزش و پرورش و مالیه و انتصابات درجه دوم و سوم را برشمرد و عقب ماندگی ایران را نتیجه سیاست‌های استعماری لندن بیان کرد.
