با نواخته شدن سازها و هماهنگی بین آنها گویی چیزی شبیه به یک منظره زیبا در برابر چشمان مجسم می‌شود؛ منظره‌ای که شاید افرادی در آن به حرکت درآمده و هماهنگ با ملودی، نمایشی را در برابر چشمان مجسم می‌کنند. شامگاه پنجشنبه پنجم دی ماه، ارکستر سمفونیک تهران به رهبری شهرداد روحانی در تالار وحدت به روی صحنه رفت. در این کنسرت چهار قطعه کلاسیک از هنرمندانی از جمله کلود دبوسی (آهنگساز فرانسوی)، ژوزف موریس راول (آهنگساز و نوازنده فرانسوی)، سرگئی پروکفیف (آهنگساز و پیانیست روس) و ایگور استراوینسکی (آهنگساز روس) اجرا شد. قطعه اول برای چنگ و سازهای زهی، قطعه دوم دافنیس و کلوئه سوییت شماره دو، قطعه سوم رومئو و ژولیت سوییت شماره دو و قطعه چهارم سوییت پرنده آتشین بودند. در اجرای شامگاه (۵ دی) ارکستر سمفونیک، قطعاتی اجرا شد که دارای فضای مشابه به هم بودند. دو اثر اول از «دروسی» و «راول» که هر دو فرانسوی هستند و گفته می‌شود «دبوسی» را یکی از به وجود آورندگان سبک دریافتگری یا همان امپرسیونیسم در موسیقی می‌دانند ولی او نیز همانند راول از پذیرفتن این امر ابا داشت. گفته می‌شود که فضای موسیقی دریافتگری بر بیان احساس و اتمسفر متمرکز است. استفاده از «رنگ» در صدا از ویژگی‌های این موسیقی است که می‌توان آن را از طریق ارکستراسیون، استفاده هارمونیک، بافت و... به دست آورد. اکنون از بحث موسیقی اجرایی که بگذریم با پر شدن صندلی‌های سالن، نوازندگان به روی صحنه آمدند. در بین تماشاچیان کودکان و نوجوانانی دیده می‌شدند. به گزارش مهر، قطعه اول که برای چنگ و سازهای زهی بود با فضای تقریبا آرام اجرا شد و پس از آن طناز بیگی نوازنده ۱۷ ساله چنگ، برای دقایقی به نواختن چنگ پرداخت. با پایان یافتن قطعه نخست، قطعه دوم نیز با آوای خیال‌انگیز چنگ آغاز شد و به دنبال آن ویولون‌ها به آرامی شروع به نواختن کردند. این فضا همچنان ادامه داشت و در ادامه صدای ویولون‌ها و فلوت‌ها با وضوح بیشتری شنیده می‌شد و به مرور آوای آنها جان بیشتری می‌گرفت. برای لحظه‌ای تشویشی به جان ارکستر افتاد. این تشویش در آمد و رفت بود. با ظرافت روی سازهای کوبه‌ای کوبیده می‌شد. ارکستر باری دیگر ریتمی ملایم را که همچون یک رویا بود، از سر گرفت. رهبر برای لحظه‌ای فرمان داد و همه ارکستر متوقف شد و پس از مکثی دوباره آغاز به کار کردند. فضای موسیقی به گونه‌ای بود که گویا صحنه‌ای در کنار یک منظره طبیعی را در برابر چشمان مجسم می‌کرد.
