گسترش اعتراضات مردمی در ایران و ذکر نام امام خمینی(ره) در شعارها، رسانه‌ها و مطبوعات خارجی را بیش از پیش متوجه اوضاع و مسائل ایران کرد. خبرنگاران رادیو تلویزیون فرانسه با توجه به استقبال از مصاحبه چندی پیش نشریه «لوموند» با امام، تصمیم گرفتند با ایشان گفت‌وگویی ترتیب دهند. این مصاحبه با تمهیدات حاج سید‌احمد خمینی در 23 شهریور 1357 صورت گرفت، اما ماموران امنیتی عراق، خبرنگاران فرانسوی را دستگیر کردند و نوار مصاحبه را گرفتند. به هر حال، انجام این مصاحبه نیز بهانه تازه‌ای شد که دولت عراق سیاست محدودکردن امام را تشدید کند. علاوه بر موارد فوق، رفت‌وآمدهای زیاد اتباع ایرانی و غیر ایرانی به عتبات عالیات و دیدار آنها با امام، برای دولت عراق نگران‌کننده بود. در اواخر شهریور ماه فعالیت‌های دیپلماتیک ایران و عراق افزایش یافت. در 27 شهریور سفیر ایران در ملاقات با صدام‌از دولت عراق خواست به‌طور جدی از فعالیت‌های آیت‌الله خمینی جلوگیری کند. به دنبال مواضع آشتی‌ناپذیر امام، منزل ایشان در نجف از اول مهر 1357 رسما به محاصره نیروهای امنیتی عراق درآمد و ماموران از آمدورفت افراد به بیت امام جلوگیری کردند و به این ترتیب ارتباط امام با خارج از منزل قطع شد. انتشار اخبار مربوط به محاصره منزل امام، خشم و انزجار و اعتراض عمومی اقشار مختلف مردم ایران را در پی داشت. هر چند مدت کوتاهی سیاست رژیم بعثی به سبب اعتراضات اندک تغییری یافت، اما امام تصمیم گرفتند از عراق خارج شوند. امام خمینی سرانجام روز سیزدهم مهر 57 عراق را به مقصد پاریس ترک کرده و در نوفل لوشاتو مستقر شدند. امام پس از سلسله حوادثی که جزییات آن را خودشان بیان فرموده‌اند، در اولین فرصتی که پس از استقرار در پاریس به دست آوردند طی پیامی به ملت ایران، اشاره‌ای به ایجاد محدودیت‌ها از سوی دولت عراق و ممانعت از ورود ایشان به کویت کردند. در این پیام (به تاریخ 15 مهر 1357) متذکر شدند: «مقامات عراق به من هشدار دادند که به دلیل روابطی که با رژیم ایران دارند، نمی‌توانند فعالیت‌های مرا تحمل کنند. من به آنها پاسخ دادم که اگر شما مسوولیت‌هایی نسبت به حکومت ایران داشته باشید، من هم در برابر اسلام و ملت ایران مسوولم و باید به وظیفه الهی و معنوی خود عمل کنم.»
