«۴۵۱ تن از کسانی که به علت ارتکاب جرایم مختلف در دادگاه‌های نظامی محکومیت حاصل کرده‌اند مورد عفو ملوکانه قرار گرفتند. فرمان شاهنشاه برای اجرا به زندان‌های کشور ابلاغ شد تا این محکومان را روز سوم آبان ماه از زندان آزاد کنند.»
روزنامه‌ها خبر از آن می‌دادند که این اطلاعیه از طرف «اداره دادرسی نیروهای مسلح شاهنشاهی» صادر شده است و متن خبر از آزادی گروهی از زندانیان به واسطه «عفو ملوکانه» حکایت داشت. اما آنکه این فرمان را به زیردستانش داده بود شاید خود نیز می‌دانست، دوران «بزرگ ارتشتاران» به سر آمده و مُلک از دست ملک خارج شده است. اوضاع عادی نبود، هرچند مقامات و رسانه‌های حکومتی تلاش بزرگی را برای عادی جلوه دادن شرایط آغاز کرده بودند.
سوم آبان 1357، علاوه بر این تعداد، بیش از پانصد زندانی سیاسی دیگر نیز از جمله آیت‌الله محمود طالقانی با اوجگیری مبارزهای ملت ایران از زندان رژیم پهلوی آزاد شدند.
سال 54 نیز تعدادی از زندانیان سیاسی با فشار امریکا برای کمتر کردن اختناق، از زندان آزاد شده بودند.. این تصویری بود که شاه در سال ۵۴ از خود میساخت. تصویر حاکمی که آنقدر مقتدر است که بی‌هیچ هراسی از عواقب این کار، آنان را آزاد می‌کند. ماجرای آزادی‌های سال ۵۷ اما از این جنس نبود. این آزادی‌ها «بی‌قید و شرط» و «ناگهانی» انجام شد. زندانیانی که در آبان ۵۷ آزاد شدند.
