«گسترشِ فرایندِ پوک شدن خاک بسترِ پل‌ها همراه با فشار طبیعی حاصل از وزن سازه پل، عبور کنترل‌نشده گردشگران و عابران، تراژدی تخریب پل‌های اصفهان را ابتدا در بخش‌های غیرقابل رویت پل‌های تاریخی اصفهان فراهم کرده و وقوع یک فاجعه برای این آثار نفیس را قریب‌الوقوع می‌کند.»
یکی از شاخصه‌های اصفهان و زیبایی‌هایش را پل‌های تاریخی این شهر می‌دانند، پل‌هایی که به واسطه طول عمرهای متفاوت‌شان با یکدیگر نمی‌توان آنها را در یک رنج و زمان بررسی کرد، اما این دلیلی بر کاستن از درجه اهمیت‌شان نیست. هر چند مدتی است هر بار نام یکی از این پل‌ها
بر سر زبان‌ها می‌افتد و هشدارهاست که از سوی دوستداران میراث فرهنگی و بعضا کارشناسان مطرح می‌شود، یک روز تعویض سنگ‌های کفِ پل «خواجو» را رو می‌کنند و یک بار به پیاده‌راه کردن «پل شهرستان» فکر می‌کنند و بار دیگر سراغ «سی‌وسه پل» می‌روند تا دهانه‌هایش را ببندند از «پل مارنان» و «پل چوبی» هم که دست‌کم در طول سال‌های گذشته حساسیت‌ها برای نوع حفاظت از آنها که بگذریم، امروز حرف‌های دیگری در مورد وضعیت این پل‌های تاریخی مطرح می‌شود.
ایجاد ترک در نقاط مختلف سی‌وسه پل یکی از عواملی است که باعث بروز این حساسیت‌ها در درجه بالاتر شده است. حساسیتی که می‌توان نامش را «بلعیده شدن این پل‌های تاریخی در دل زمین» گذاشت. هر چند شاید برخی افراد این حساسیت را به واسطه نبود آب در زاینده‌رود می‌دانند، اما به نظر می‌رسد این تنها دلیل برای فاجعه‌ای که به مرور در حال خوردنِ جانِ پل‌های تاریخی اصفهان است، نباشد.
