جزیره بحرین در خلیج فارس قبل از ظهور اسلام جزو قلمرو ایران بود و با تشکیل حکومت اسلامی تحت کنترل خلفای مسلمان درآمد. از اوایل قرن هفتم هجری بار دیگر به ایران ضمیمه شد تا اینکه پس از چندین بار جابه‌جایی قدرت در این جزیره، بحرین در آستانه جنگ جهانی اول تحت‌الحمایه انگلستان شد. با این حال ایران همواره بر حاکمیت خود بر بحرین تاکید داشت و به انگلیس به خاطر اشغال بحرین اعتراض می‌کرد. در اوایل دهه 1340شمسی انگلیس به دلیل ناتوانی در اداره مستعمراتش تصمیم به عقب‌نشینی از خلیج فارس گرفت.
با این حال در بیست‌ودوم اردیبهشت سال 1349شمسی شورای امنیت سازمان ملل متحد با صدور قطعنامه شماره 278 نظرخواهی فرستاده سازمان ملل از مردم بحرین را تایید کرد و به این ترتیب این کشور جزیره‌یی مستقل شد. فرستاده سازمان ملل به بحرین در مدت دو هفته از طریق گفت‌وگو با سران قبایل و افراد صاحب نفوذ در این کشور به این نتیجه رسیده بود که بحرین مستقل شود. دولت ایران در مورد حاکمیت خود بر بحرین چنین استدلال می‌کرد: 1- بحرین هرگز کشوری کاملا مستقل نبوده و حاکمیت ایران بر این جزیره چندین قرن ادامه داشته است به استثنای دوره کوتاه 2160- 1507 میلادی که پرتغالی‌ها این جزیره را اشغال کردند. 2- ایران هرگز حاکمیت خود را بر بحرین به قدرت دیگری واگذاری نکرده و حاکم بحرین را به عنوان رییس یک کشور به رسمیت نشناخته است. حتی شاه در مارس 1968 مسافرت خود را به عربستان سعودی به خاطر اعتراض به این کشور که از حاکم بحرین به عنوان رییس یک کشور در دیدار از عربستان سعودی استقبال کرده بود، لغو کرد. 3- ایران حمایت بریتانیا از بحرین را به عنوان مداخله در امور داخلی جزایر و در نتیجه در امور داخلی خود تلقی کرده است. اما یک سال بعد سیاست دولت ایران نسبت به بحرین تغییر کرد و ایران حاضر شد از حاکمیت خود نسبت به بحرین صرف‌نظر کند.
