درست صد سال پیش در چنین روزی در بیست‌و‌یکم اسفند 1296 با خروج نظامیان روس از ناحیه‌های شرقی ایران، شهر مشهد به اشغال نظامیان انگلیسی درآمد.
ارتش انگلیس پس از آنکه از جنوب وارد کشور شد اقدام به خرید آذوقه مردم ایران کرد و این آغاز قحطی شد که نزدیک به نیمی از جمعیت 20میلیونی ایران را در خطر مرگ قرار داد. از سوی دیگر سپاه روسیه نیز پیشروی خود را از شمال آغاز کرد و تا دروازه‌های تهران پیش رفت اما درنهایت از انقراض سلطنت قاجار منصرف شد.
اشغال ایران خصوصا در جنوب با مقاومت جنبش‌های مردمی همراه شد و چهره‌هایی چون «زایر خضرخان اهرمی (تنگستانی)» ملقب به امیر اسلام حاکم تنگستان، «شیخ حسین خان چاه کوتاهی»، «رییس علی دلواری» و «خالو حسین بردخونی»، «صولت الدوله قشقایی»، «هایناصر دیوان کازرونی» و «آیت‌الله سیدعبدالحسین لاری» علیه قوای اشغالگر قیام کردند.
در 28 ژوئن 1914 پس از آنکه «آرشیدوک فرانتس فردیناند» ولیعهد امپراتوری اتریش-مجارستان در سارایوو بوسنی ترور شد، این کشور به صربستان اعلان جنگ کرد و چیزی نگذشت که صف‌بندی کشورهای قدرتمند در برابر هم آغاز شد.
در جریان این جنگ امپراتوری عثمانی و بلغارستان به امپراتوری‌های مرکزی یعنی آلمان، اتریش و مجارستان پیوستند و متفقین شامل بلژیک، انگلیس، فرانسه، مونته‌نگرو، روسیه و صربستان نیز مورد حمایت ژاپن، ایتالیا، پرتغال، رومانی، ایالات‌متحده امریکا، یونان و برزیل قرار گرفتند. به عبارت دیگر، اعضای اتفاق سه‌گانه انگلیس، فرانسه و روسیه و اتحاد سه‌گانه آلمان، اتریش و ایتالیا به یکدیگر اعلان جنگ کردند. اگرچه دولت ضعیف مشروطه در عهد احمدشاه قاجار از ابتدا اعلان بی‌طرفی کرد اما آتش این جنگ از دامان ایران دور نماند و چندی نگذشت که بی‌طرفی ایران از سوی کشورهای درگیر نقض شد و کشور از شمال و جنوب تحت اشغال درآمد.
