تمرین اجرای «اسپینوزا، دیگران و ما» در روز چهارم سی و ششمین جشنواره تئاتر فجر تجربه‌یی متفاوت را برای مخاطب تئاتر رقم زد؛ تجربه‌یی که کمتر دیده شده است.
ذهنیت مخاطبان و علاقه‌مندان به تئاتر درباره روند شکل‌گیری و تمرین یک اثر نمایشی از الگوی عمومی شکل گرفته است، اینکه برای تمرین یک اثر نمایشی گروه گرد هم جمع می‌شوند و بعد از انجام تمرین‌های بدنی و بیانی به خواندن متن و نقش‌های خود زیرنظر کارگردان نمایش می‌پردازند. البته این ذهنیت از آنجا شکل می‌گیرد که اکثر آثار نمایشی با استفاده از همین روند تکراری و گاه بی‌تاثیر در پرورش ذهن و تفکر بازیگران و کارگردان یک اثر به محصول نهایی خود دست پیدا می‌کنند. گروه‌های مختلف و معتبر اروپایی و امریکایی در مقاطع مختلف زمانی، مخاطب را به تمرین و پرورش ایده‌ها و آثار خود دعوت می‌کنند تا فضایی ناشناخته را برای خود و مخاطبان فراهم کنند. این روند در تئاتر ایران کمتر رخ می‌دهد و شاید یکی از دلایل آن نداشتن جسارت تجربه‌یی مشترک با مخاطب پیش از شکل‌گیری کامل یک اثر نمایشی است.
به گزارش مهر، در سی و ششمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر و در روز یک‌شنبه اول بهمن، تجربه‌یی متفاوت برای مخاطبانی که به تماشای تمرین اجرای «اسپینوزا، دیگران و ما» نشستند، شکل گرفت که توسط گروهی جوان میسر شد. این اثر به نویسندگی و کارگردانی محمدرضا علی‌اکبری روند متفاوتی از تمرین یک ایده یا نمایشنامه را در مقابل دیدگان مخاطب رقم زد. تماشاخانه خصوصی «آفتاب» در ۲ نوبت ساعت ۱۱ و ۱۵ میزبان این تمرین اجرا بود که طی آن مخاطب از بدو ورود به سالن با گروهی متشکل از محمدرضا علی‌اکبری، میلاد افواج، معصومه بیگی، مهرنوش حاجی‌خانی، فرزانه زینتی و طاهره هزاوه به عنوان اجراگر مواجه می‌شد که با تشکیل یک حلقه در حال آماده‌سازی خود بودند.
