این روزها با مطرح شدن خروج خانه نیما یوشیج از ثبت ملی و احتمال تخریب آن، نام نیما، شاعر پرآوازه معاصر بیشتر بر سر زبان‌ها افتاده است. نیما یوشیج که در سال ۱۲۷۶ (به روایت فرزندش: ۱۲۷۴) در یوش نور مازندران چشم به جهان گشود و در سال ۱۳۳۸ در تهران درگذشت، جریان‌سازترین شاعر ایران در عصر تجدد است. او از دوره نوجوانی در تهران زیست. البته در سال‌هایی از دو دهه ۱۳۱۰-۱۳۰۰ همراه همسرش عالیه جهانگیر در چند شهر شمال ایران از آستارا تا بابل به معلمی مشغول بود. اما گزاف نیست اگر گفته شود که بخش اعظم عمر این شاعر اندیشمند در خانه‌اش در دزاشیب تهران گذشت.
در این خانه بود که جریان اصلی و اساسی شعر نو در ایران در دو دهه ۱۳3۰-۱۳2۰ نضج و هویت یافت. در همین خانه بسیاری از شاعران جوان مکتب نیمایی (مانند منوچهر شیبانی، احمد شاملو، مهدی اخوان‌ثالث، اسماعیل شاهرودی، نصرت رحمانی، سهراب سپهری، امیرهوشنگ ابتهاج، سیاوش کسرایی، محمد زهری، حسن هنرمندی، مفتون امینی و دیگران) به دیدار نیما می‌شتافتند و از هم‌اندیشی با او بهره برمی‌گرفتند.
