«راهپیمایی تاسوعا و عاشورا از نظر عظمت و انضباط و یکپارچگی نمونه و بی‌سابقه بود. هر دو روز [تاسوعا و عاشورا] از ساعت 9صبح تا وقت ناهار من در پشت پنجره اتاق خود صفوف راهپیمایانی را که از خیابان فردوسی می‌گذشتند، نظاره می‌کردم. در مدت 3 تا 4 ساعت عرض این خیابان و پیاده‌روها مملو از جمعیتی بود که برای پیوستن به صفوف سایر راهپیمایان در حرکت بودند و سیل جمعیت تا آنجا که چشم کار می‌کرد، موج می‌زد. این خیابان فقط یکی از مسیرهای راهپیمایی بود و من ارقام یک میلیون تا یک میلیون و پانصد هزار نفر جمعیت را که درباره تعداد شرکت‌کنندگان در این راهپیمایی منتشر شد، اغراق‌آمیز نمی‌دانم».
این گزارش «آنتونی پارسونز» سفیر وقت انگلیس در ایران است از راهپیمایی تاسوعا و عاشورای مردم در نوزدهم و بیستم آذر سال 57؛ راهپیمایی بزرگی که در تهران و سایر شهرهای کشور برگزار شد و پیروزی انقلاب را با قطعیت نزدیک کرد.
در آن روزها که یک ماه از تشکیل دولت نظامی می‌گذشت، تعطیلی بازار، دانشگاه، مدارس و اعتصاب در کارخانه‌ها و اداره‌ها همچنان ادامه داشت. از طرفی در طرز عمل و روش فرمانداری نظامی تغییری حاصل نشده بود. با شروع ماه محرم، مراسم عزاداری مذهبی بیشتر از سال‌های قبل گسترش پیدا کرده بود. مردم با استفاده از ایام عزاداری تظاهرات خود را با مراسم مذهبی همراه کرده بودند.
روز تاسوعا مردم تهران از صبح تظاهرات را آغاز کردند. در این تظاهرات مردم از سراسر شهر به سمت میدان شهیاد(آزادی) حرکت کردند. در این راهپیمایی گروه‌های مختلف با گرایش‌های مختلف حضور داشتند. بسیاری از تظاهرات‌کنندگان پارچه سیاه و عکس‌های امام خمینی را در دستشان داشتند. برخی گروه‌ها با شعار مرگ بر شاه در این مراسم مخالف بودند اما در نهایت شعارهای زیادی علیه شاه در روز تاسوعا و عاشورا سر داده شد.
