تپه حصار واقع در حاشیه جنوبی شهر دامغان برای نخستین‌بار توسط اریخ اشمیت از دانشگاه پنسیلوانیا در سال ۱۳۱۲ مورد کاوش قرار گرفت. با این کاوش‌ها روشن شد که این محوطه باستانی دارای سه دوره اصلی فرهنگی از اواخر نوسنگی تا پایان عصر مفرغ است. از زمان کاوش‌های اشمیت در تپه حصار این محوطه به عنوان یکی از محوطه‌های مبنا برای شناسایی فرهنگ‌های همزمان در فلات مرکزی ایران مورد استناد باستان‌شناسان است.
در سال 1355 هیاتی از باستان‌شناسان دانشگاه پنسیلوانیا، تورین ایتالیا و مرکز باستان‌شناسی ایران به سرپرستی رابرت دایسون و موریتزیو توزی کاوش‌هایی در تپه حصار انجام دادند. بر اثر این کاوش‌ها روشن شد که تپه حصار در هزاره‌های چهارم و سوم قبل از میلاد یکی از مراکز مهم تولیدی برای ساخت انواع اقلام صادراتی نظیر اشیای سنگی و فلزی در فلات ایران بوده است. در سال 1373 تپه حصار برای سومین بار مورد کاوش قرار گرفت. در آن سال قرار بود خط دوم راه‌آهن تهران- مشهد که در زمان پهلوی اول در دل تپه حصار ایجادشده بود، ساخته شود. امروز، پس از گذشت سال‌ها از آغاز احداث خط دوم راه‌آهن تهران- مشهد، خبرهای ناگواری از تپه حصار دامغان به گوش می‌رسد. ترک بر پیشانی تپه هفت هزارساله حصار دامغان در استان سمنان با عبور دو خط ریلی و تردد روزانه 80 رام قطار مسیر تهران- مشهد در کنار کاوش‌های غیرقانونی، روز به روز عمیق‌تر شده و بر تخریب این بنای تاریخی افزوده است. مسیر اصلی ریلی تهران- مشهد که بخش مهمی از آن زیرپوشش ناحیه شمال شرق قرار دارد از استان سمنان عبور می‌کند و تپه حصار در فاصله پنج کیلومتری در مسیر ریلی دامغان به شاهرود قرار دارد، یعنی خط ریلی در دو مسیر رفت و برگشت از دل تپه حصار دامغان عبور می‌کند، طراحی این خط ریلی از ابتدای طراحی این مسیر از پیش از انقلاب انجام شده و همچنان قطارها از این دو خط از میان این منطقه تاریخی عبور می‌کنند.
