مردم چشم انتظار اجرای دستورات

مریم شاهسمندی

نزدیک به 9 ماه از اولین‌باری که رییس دولت در مورد واردات داروی بیماران اس‌ام‌ای دستور صادر کرد گذشته است، 9 ماهی که با چشم انتظاری خانواده‌هایی که فرزندان‌شان به این بیماری مبتلا هستند همراه بوده اما هنوز که هنوز است هیچ خبری از واردات این دارو نیست و این خانواده‌ها همچنان بین وزارت بهداشت و دیگر ارگان‌های مربوطه در حال رفت و آمد هستند. این همه انتظار برای دارویی که زندگی فرزندان‌شان به آن بستگی دارد، نمی‌تواند معقول و منطقی باشد، شاید اگر مانند آن وزیر بهداشت چند سال پیش که گفته بود واردات این دارو به صرفه نیست و وزارت بهداشت هم برنامه‌ای برای وارد کردن این دارو ندارد، مردم دیگر این همه امیدوار نمی‌شدند. تا به حال هم این کودکان اکثر با کمک افراد خیر که داروی مورد نیازشان را تهیه کرده‌اند، زنده مانده و نفس می‌کشند و هر لحظه ممکن است دیگر نای زندگی کردن نداشته باشند. مساله اینجاست که دستورات بسیاری از سوی مسوولان و رییس دولت ابلاغ می‌شود که اجرایی شدن آن هیچ ضمانتی ندارد، البته این مهم اکثرا در مورد مسائلی رخ می‌دهد که برای مردم بسیار حیاتی است اما وقتی پای دستوراتی در میان باشد که اجرایی شدن آنها می‌تواند به تعویق بیفتد و هزینه‌های اجرایی شدن آن صرف مواردی مهم‌تر شود، تمامی مسوولان خود را به آب و آتش می‌زنند تا این دستورات را اجرایی کنند. مساله این است که بالاخره کسی باید در قبال این رفتارها پاسخگو باشد، چرا مساله‌ای مهم مانند ورود یک دارو به کشور که مرگ و زندگی تعداد قابل توجهی کودک به مصرف آن بستگی دارد، چنین مورد بی‌توجهی قرار بگیرد، اما ممنوع شدن آزمایش غربالگری که به گفته بسیاری از متخصصان حوزه بهداشت و درمان به افزایش تولد نوزادان مبتلا به بیماری‌های ارثی، دارای معلولیت و... دامن می‌زند، به این صورت اجرایی شود و وزارت بهداشت تمام توانش را برای اجرایی شدن این مصوبه به کار بگیرد در حالی که مشکلات بزرگ‌تر و البته مهم‌تری در این حوزه وجود دارد که هیچ کس برای رفع آنها گامی هر چند کوچک برنمی‌دارد. از کمبود دارو و پزشک و پرستار گرفته تا سرگردانی مردم در داروخانه‌ها به دنبال داروهای خاص و.... پس وقتی می‌گوییم مشکلات را نمی‌توان با دستور حل کرد، دقیقا به چنین موضوعاتی اشاره می‌کنیم، اگر قرار بود تنها با دستور یک فرد مشکلات حل شود پس باید تا قبل از نوروز 1401 فقر مطلق ریشه کن می‌شد، باید قیمت‌ها به اسفند ماه 1400 باز می‌گشت، باید سیل عظیم مهاجرت نخبگان و پزشکان به دیگر کشورها متوقف می‌شد و البته باید برای تمام افرادی که در سیل‌های اخیر خانه و کاشانه شان را از دست داده بودند خانه‌ای ساخته می‌شد.  البته کسی خبری از ساخت سالانه یک میلیون مسکنی که رییس دولت قول داده بود ندارد، در این یک سالی که از روی کار آمدن دولت جدید گذشت هیچ اتفاقی در این زمینه رخ نداد. به هر حال مشکلات و مسائل خود به خود و تنها با صادر کردن یک دستور حل نمی‌شوند. وارد کردن داروهای مورد نیاز بیماران اس‌ام‌ای نیاز به اعتبار و البته پیگیری از سوی مسوولان ذی ربط و وزارت بهداشت و درمان و سازمان غذا و دارو دارد، اتفاقی که تاکنون رخ نداده و این بیماران و خانواده‌هایشان را چشم انتظار گذاشته است. از سوی دیگر مساله هشداری است که این روزها بارها و بارها در مورد مهاجرت پزشکان و کمبود پزشک در کشور داده شده و البته هنوز هیچ اقدامی در این رابطه از سوی دولت دیده نشده است، هشداری که اگر به موقع جدی گرفته نشود در آینده‌ای نه چندان دور می‌تواند بروز معضلی تازه را به ارمغان بیاورد. هر وقتی مشکلات اقتصادی در کشور رو به افزایش است، به تمامی سطوح جامعه رخنه می‌کند و آن را تحت تاثیر قرار می‌دهد، از افزایش مهاجرت نخبگان گرفته تا افزایش آمار خودکشی و زورگیری و...