غلامرضا سلامی
یکی از مهم‌ترین مشکلاتی که ما از سال‌ها قبل با آن روبه‌رو بوده‌ایم، سیاسی شدن اقتصاد کشور است. یعنی در شرایطی که باید انتظار داشت اقتصاد از عوامل داخلی و اقتصادی تاثیرپذیرفته و بر روی آن تاثیر بگذارد، در بسیاری از موارد، سیاست مستقیما بر روی اقتصاد سایه افکنده و مانع از تحولات مستقل شده است. در چنین فضایی است که می‌بینیم وقتی یک خبر سیاسی مثبت یا منفی منتشر می‌شود در کوتاه‌ترین زمان بر روی بسیاری از بازارها تاثیر گذاشته و تلاطم‌هایی جدید به وجود می‌آورد. در کنار آن برای مدت طولانی است که اقتصاد ما درگیر تصمیماتی مانند توافق هسته‌ای یا مذاکرات در این حوزه شده و برای معامله و تجارت و سرمایه‌گذاری باید ببینیم که تصمیمات سیاسی چه می‌شود. در چنین بستری، تصمیم‌گیری‌های اقتصادی نیز زیر سایه سیاست انجام می‌شود. مثلا برخی تصمیم‌گیران برای آنکه بتوانند در عرصه سیاسی برای خود محبوبیتی به دست بیاورند، اقدام به اجرای سیاست‌های پوپولیستی می‌کنند و این موضوع نه تنها در نهایت تاثیر مثبتی بر شرایط اقتصادی کشور نمی‌گذارد که حتی خود به عاملی برای مشکلات جدید بدل می‌شود. یکی از این مشکلات بزرگی دولت در اقتصاد ایران است. ما در سال‌های گذشته دیدیم که با محدودیت در منابع دولتی، بسیاری از طرح‌ها و برنامه‌ها با مشکل مواجه شد و اگر حتی برجام نیز بار دیگر نهایی شود، احتمالا منابع بسیاری نیاز خواهد بود که مشکلات سال‌های گذشته و اعتبارات باقی مانده از قبل جبران شود. در چنین فضایی به نظر می‌رسد باید قبل از هر چیز اختلافات جناحی و سیاسی کنار گذاشته شوند و با نگاهی ملی به مسائل نگاه شود. تا زمانی که دید گروهی و بر اساس منافع سیاسی است، کار به جلو نخواهد رفت.
در ماه‌های گذشته و با آغاز به کار دولت جدید به نظر می‌رسد که پس از مدت‌ها سرانجام اختلاف نظرها کنار رفته و قوای سه گانه می‌توانند از این صحبت کنند که از نظر سیاسی به یکدیگر نزدیک هستند.
این می‌تواند یک فرصت باشد که به جای حرف و سخنان سیاسی از آن استفاده کنند تا به نفع اقتصاد کشور گام‌هایی اساسی‌تر برداشته شود، در غیر این صورت همچنان چالش‌ها و مشکلات به جای خود باقی خواهد ماند.
