مریم شاهسمندی
ما هنوز از زیر بار غمی که کرونا بر گُرده‌مان گذاشته کمر راست نکرده‌ایم و حالا کسی می‌آید و خبر از زلزله احتمالی تهران می‌دهد و قبرهایی که برای دفن اجساد این زلزله آماده شده است. با خودتان چه فکری می‌کنید، چنین افرادی که مسوولیت اداره یک بخش، یک دستگاه یا یک نهاد را دارند، چرا باید اینچنین با احساسات مردم بازی کنند. به این فکر کرده‌اند که بازگو کردن چنین اخباری آن هم برای درصد بالایی از مردم که در طول این دو سال عزیزانشان را به واسطه کرونا از دست داده‌اند، دیگر توان تامین هزینه‌های زندگی شان را ندارند، کانون گرم خانواده شان از هم پاشیده شده، کسب و کارشان تعطیل شده، ورشکست شده‌اند، هر چه را داشته و نداشته‌اند از دست داده‌اند، چه اهمیتی می‌تواند داشته باشد. یک فرد با پشت سر گذاشتن تمام این مصیبت‌ها دیگر چه چیزی برای از دست دادن دارد که حالا بخواهد به زلزله احتمالی تهران و قبری که برای دفن جنازه‌اش آماده شده است، فکر کند. برخی خبرها واقعا به درد زباله دانی اخبار می‌خورند نه اینکه سرتیتر خبرگزاری‌ها باشند.
مردم این دو سال کم با مرگ دست و پنجه نرم نکرده‌اند، کم به مرگ نباخته‌اند، چه عزیزانی که نقاب در خاک کشیدند، چه جوانانی که رویاهایشان دود شد و به هوا رفت، چه خانواده‌هایی که تا ابد داغدار باقی می‌مانند. اما هیچ کس نیست تا کمی امید به این مردم خسته هدیه کند. راستی حرف زدن از امید و رسیدن روزهای بهتر چرا برای مسوولان ما اینقدر سخت است؟
البته حرف زدن از امید معنای دادن وعده‌های تو خالی نیست، حرف زدن از امید شانه خالی از کردن از بار مسوولیتی که بر عهده دارند و البته در انجام آن چندان موفق هم نبوده‌اند، نیست. این روزها که هر روز قیمت یک کالای اساسی بالا می‌رود، کشاورزان اصفهانی در بستر زاینده رود چشم انتظار آب مانده‌اند و فرهنگیان برای گرفتن حق خود در خیابان‌های شهر فریاد می‌زنند، حرف زدن از قبرهایی که برای مردم آماده کرده‌اید بی‌انصافی بزرگی به نظر می‌رسد. وقتی کسانی که هیچ تخصصی ندارند بر مسندهایی می‌نشینند که در اندازه شان نیست، وقتی حتی اصول اولیه ارتباط بر قرار کردن با مردم و تنظیم اخباری که می‌خواهند به آنها بدهند را نمی‌دانند واقعا نباید انتظاری هم از این دست افراد داشت. بارها و بارها در دوران کرونا حرف از تکمیل ظرفیت بهشت زهرا (س) به میان آمد. مردم دیگر این اخبار را حفظ کرده‌اند، یادشان نمی‌رود، مگر می‌شود یادمان برود که کرونا چه بر سر ما آورد وقتی تعداد قابل توجهی از کشورها جشن پایان کرونا را بر پا کرده بودند. مگر می‌شود یادمان برود که چه داستان‌هایی با واکسن‌های داخلی و خارجی داشتیم. اصلا اینکه چند نفر در همان بازه زمانی که مسوولان ما در حال تسویه حساب‌های حزبی و گروهی بودند جان شیرین‌شان را از دست دادند. این اتفاق‌ها را هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنیم اما شما هم با انتشار این اخبار نمک بر زخم مردم نپاشید. چرا از تلاشی که برای زنده ماندن مردم می‌خواهید انجام دهید اینقدر پیروزمندانه حرف نمی‌زنید، شاید چون برنامه‌ای ندارید و همه‌چیز را به زمان واگذار کرده‌اید، تا ببینید در هنگام بحران چه پیش می‌آید و چه باید کرد؟!
