محمد شریفی مقدم
تصمیماتی در ارتباط با معافیت کارانه پزشکان گرفته شده است. از طرفی کمیسیون تلفیق و بودجه، حقوق اعضای هیات علمی و قضات را از مالیات پلکانی و کارانه پزشکان را از سقف حقوق پرداختی به کارکنان دولت معاف کرده است که به نظر می‌رسد این تصمیم مجلس به معنای مشروعیت بخشیدن به حقوق بالای پزشکان است. کاری که مجلس انجام داده است در راستای تعارض منافع است. مشکل اصلی نظام سلامت موضوع تعارض منافع است. تعارض منافع به شکل‌های مختلف در نظام سلامت بروز پیدا می‌کند. وقتی می‌گوییم چرا قانون تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری بعد از 14 سال اجرا نشده است به دلیل تعارض منافع در نظام سلامت است زیرا فکر می‌کنند اگر قانون اجرا شود به ضرر پزشکان است در صورتی که اینگونه نیست و بودجه این قانون در جای دیگری است اما نمی‌خواهند کادر پرستاری رشد کند. فقط حقوق از مالیات معاف است اما اضافه کار و کارانه مشمول پرداخت مالیات می‌شود.
در واقع ساعت اضافه کار پرستار 8 هزار تومان است که از اضافه کار 10 درصد به عنوان مالیات کم می‌شود یا از کارانه پرستاران نیز 10 درصد کم می‌شود. حقوق کمتر از 6 میلیون تومان مشمول پرداخت 10 درصد مالیات می‌شود و حقوق 6 تا 10 میلیون تومان مشمول پرداخت 15 درصد مالیات می‌شود. سقف مالیات، 30 درصد تعیین شده است یعنی اگر حقوق فردی 35 میلیون باشد 30 درصد مالیات از آن کم می‌شود و چنانچه بالاتر از این باشد باید به صورت پلکانی اضافه شود اما بالاتر از این اجرا نمی‌شود. در واقع پرداخت مالیات را برای سه گروه هیات علمی، پزشکان و قضات استثنا قائل شده‌اند. اقدامی که در مجلس برای معافیت مالیاتی کارانه پزشکان انجام شده است وجهه اجتماعی مجلس را از بین می‌برد. این کار دو پیام داشته است. یک اینکه مجلس حقوق نجومی را پذیرفته است و دوم اینکه قانونی که برای همه مردم اجرا می‌شود را برای سه گروه (پزشکان، هیات علمی و قضات) مستثنی کرده است که این مساله نویدبخش روزهای بدی برای کشور است. تصمیم اخیر کمیسیون تلفیق نشان می‌دهد، این سه گروه از نفوذ زیادی در مجلس برخوردار هستند اما تعارض منافع مهم‌ترین عامل ایجاد شرایط فعلی است و معتقدم تصمیم‌گیرنده نباید ذی‌نفع باشد.حال سوال اینجاست که بعد از تمام این مدت که پرستاران خواهان دریافت حق و حقوق خود هستند، هیچ قانون و مصوبه‌ای در راستای بهتر شدن وضعیت معیشتی و شغلی آنها به تصویب نمی‌رسد اما همچنان این بخش پزشکی و هیات علمی دانشگاه‌های علوم پزشکی هستند که از امکانات مادی و معنوی بسیاری بهره مند می‌شوند. چرا باید از حقوق‌های حداقلی پرستاران مالیات کسر شود اما از حقوق‌های چند ده میلیونی پزشکان مالیاتی کسر نشود. چرا پرستاران در اکثر بیمارستان‌های دولتی و خصوصی از امنیت شغلی برخوردار نیستند و به محض اینکه اعتراض کنند تهدید به اخراج می‌شوند. چرا باید قرارداد پرستارها سه ماهه بسته شود تا هیچ مزایایی به آنها تعلق نگیرد. چه اتفاقی رخ می‌دهد که ناگهان با فروکش کردن موج کرونا بیمارستان‌های دولتی اقدام به تعدیل نیروی پرستار می‌کنند در حالی که طبق بخشنامه‌های صادر شده از سوی دولت وزارت بهداشت موظف به استخدام نیروی پرستار است، اما ترجیح می‌دهد که این میزان استخدام را که برای پرستاران در نظر گرفته شده در بخش‌های دیگری انجام دهد. چرا باید در بیمارستانی مانند بیمارستان میلاد پرستاران از دریافت حق کرونا محروم باشند؟ این سوالات خود نشان‌دهنده مشکلات جدی در بخش پرستاری کشور است و این مشکلات را نمی‌شود با برگزاری نشست خبری و سمینار حل کرد، یک بار برای همیشه وزارت بهداشت و درمان باید در این باره چاره‌ای بیندیشد.
