مرثیه‌ای برای صنعت احداث
بودجه عمرانی سال آینده، پایین‌ترین میزان بودجه عمرانی کشور در طول ده سال گذشته است (12.3 درصد بودجه کشور)، این بودجه عمرانی به مانند سال‌های انتهایی دولت‌ها، در طرحهای قابل افتتاح هزینه شده است که از نظر تعداد کمتر از بیست درصد از پروژه‌های عمرانی کشور را شامل می‌شود. این سخن بدین معناست که هشتاد درصد طرحهای عمرانی، نه در سال جاری و نه در سال آینده تخصیص چندانی نخواهند داشت، اگر همزمانی شرایط افزایش نرخ ارز، محدودیت‌های ناشی از ویروس کرونا را به موضوع بی‌پولی پروژه‌ها اضافه کنیم دلیل بلاتکلیفی و تعویق پروژه‌ها را متوجه می‌شویم. بر اساس ارزیابی سال گذشته، دولت برای تکمیل 87 هزار طرح عمرانی خود بالغ بر 800 هزار میلیارد تومان منابع دارد که به‌روزرسانی این رقم برای سال آینده مبلغی بالغ بر 1200 هزار میلیارد تومان خواهد بود. این موضوع بدین معناست که صدهزار میلیارد تومان به فرض تخصیص، پاسخگوی حداکثر 8 درصد پیشرفت سالیانه پروژه به صورت میانگین خواهد بود. در چنین شرایطی در حالیکه انتظار بخش خصوصی برخورد متناسب با تعهدات قراردادی و خاتمه پیمان‌های بلاتکلیف می‌باشد، دستگاه‌های کارفرمایی با فشار نمایندگان تازه‌وارد مجلس راه‌حل ساده را فسخ قرارداد و ضبط ضمانت‌نامه پیمانکاران یافته‌اند. با این کار جواب نماینده و دستگاه اجرایی مرکزی را در خصوص عدم پیشرفت داده‌اند و یک فرصت چند ماهه برای انتخاب پیمانکار جدید برای خود خریده‌اند. دولت و هیئت وزیران و مدیران اجرایی با نگاه کوتاه‌مدت احساس تعهد و ضرورتی برای حمایت از صنعت احداث نمی‌کنند و انگار بیشتر از همیشه با پیمانکاران نامهربان شده‌اند، مجلسیان هیجان‌زده بار اول حضورشان در مجلس، حوصله و تحملی برای حل مشکلات قدیمی ندارند و به دنبال اختراع چرخ‌های جدیدی برای کشور هستند، قوه قضاییه در پستوی حل مشکلات هزار لایه خویش مشغول شده است و امیدی به برخاستن عدالت در ارجاع به دادگاه از سوی ما در مقابل کارفرمایان نیست، عصر جمعه است و با خود شعر فروغ را زمزمه می‌کنم: ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد، ایمان بیاوریم به ویرانه‌های باغ‌های تخیل، به داس‌های واژگون شده بیکار، و دانه‌های زندانی، نگاه کن که چه برفی می‌بارد.
