ایرج خسرونیا
متاسفانه با وعده و وعید نمی‌شود، کرونا را مهار کرد. دولت باید تمام تلاش خود را برای جلوگیری از شیوع هر چه بیشتر این بیماری انجام دهد، کاری که تاکنون تنها در حرف و سخن به آن پرداخته و عملگرایی بسیار کمی در این زمینه داشته است. اگر می‌خواهیم کرونا را مهار کنیم باید اقلام بهداشتی را به صورت رایگان در اختیار اقشار کم درآمد قرار دهیم. کمترین کاری که دولت باید در این زمینه انجام دهد، توزیع ماسک رایگان بین اقشار محروم جامعه است. دهک‌های کم درآمد توان تهیه ماسک و الکل را ندارند. به همین خاطر شما می‌بینید که خیلی از افراد که در سطح شهر رفت و آمد می‌کنند، ماسک نزده‌اند. مثلا دستفروشی که کنار خیابان کار می‌کند، روزانه چقدر درآمد دارد که بخشی از آن را برای خرید ماسک و الکل هزینه کند؟ یا کارگر روز مزدی که ممکن است روزها و هفته‌ها هم هیچ درآمدی نداشته باشد. متاسفانه دولت در این زمینه کوچک‌ترین حرکتی انجام نداده است.
این در حالی است که در بسیاری از کشورها این اقلام به صورت رایگان و در بسته‌های بهداشتی به مردم داده می‌شود. از سوی دیگر مردم هم برای جلوگیری از شیوع این بیماری همکاری نمی‌کنند. خیلی از مردم به زندگی عادی خود برگشته‌اند و خیلی از آنها دید و بازدیدهای خانوادگی را از سر گرفته‌اند، این کار یکی از عواملی است که باعث شده موج سوم کرونا بیشتر در بین خانواده‌ها شیوع پیدا کند. به هر حال هم مردم و هم دولت انگار این بیماری را دست کم گرفته‌اند و کسی هم به آمارهایی که هر روز از سوی وزارت بهداشت و درمان اعلام می‌شود توجهی ندارد. مرگ روزانه بیش از 200 نفر بسیار وحشتناک است. ما حتی رکورد آمار مبتلایان در 24 ساعت را شکسته‌ایم و حالا در یک بازه زمانی 24 ساعته بیش از 4 هزار نفر مبتلا داریم. اگر وضعیت به همین منوال پیش برود آمار مرگ و میر هم هر روز افزایش بیشتری خواهد داشت و با سرد شدن هوا ممکن است این آمار به بیش از 500 نفر در روز برسد. از سوی دیگر دولت اعتقادی به دور کاری ندارد. رفتار شتاب زده برای برداشتن محدودیت‌ها و بازگشایی مدارس خود دلیل مهم دیگری در بروز موج سوم بیماری در کشور است. اینکه حالا در خبرها می‌شنویم هر روز کودکان بیشتری به کرونا مبتلا می‌شوند هم مساله‌ای است که باید به آن توجه وی‍ژه شود. مگر ما چند بیمارستان با بخش تخصصی کودکان داریم. اگر میزان ابتلا در کودکان ناگهان زیاد شود آن وقت می‌خواهیم چگونه از پس درمان این کودکان بر بیاییم. اینها مسائلی است که دولت باید با جدیت بیشتری به آن توجه نشان دهد. متاسفانه هر چه پزشکان و پرستاران از خستگی و فرسودگی خود می‌گویند دولت و مردم بیشتر نسبت به این بیماری و شرایط وخیم بیمارستان‌ها بی‌توجهی نشان می‌دهند. مگر کادر درمان ما چقدر توان دارد که بتواند ماه‌های متمادی در شیفت‌های طولانی کار کند. این در حالی است که بسیاری از آنها حتی حق و حقوق خود را هم دریافت نکرده‌اند و با از خودگذشتگی همچنان بر سر کار حاضر می‌شوند. این وضعیت اگر ادامه پیدا کند بیمارستان ها فلج می‌شوند و دیگر تختی برای بستری بیماران باقی نمی‌ماند. همانطور که الان در بسیاری از بیمارستان‌ها تخت‌های‌آی سی یو پر شده‌اند، بیماران را در راهرو بیمارستان بستری می‌کنند. حتی در پارکینگ برخی بیمارستان‌ها هم تخت زده‌اند برای بستری بیماران کرونایی. چه اتفاقی باید بیفتد تا هم مردم و هم دولت این بیماری را جدی بگیرند و به خود بیایند. اینکه مردم می‌گویند نمی‌توانند به دلیل شرایط اقتصادی در خانه بمانند و بیکاری آنها مساوی با از دست رفتن زندگی شان می‌شود، درست است، در این میان دولت است که باید هر چه در توان دارد برای تامین معاش مردم فراهم کند و در این شرایط بیش از هر چیز توزیع اقلام بهداشتی به صورت رایگان در بین اقشار کم درآمد می‌تواند تا حد زیادی مانع از پیشرفت کرونا در کشور شود.
