گروه جهان 17 سال پیش در چنین روزهایی (هفتم اکتبر) ایالات‌متحده به مواضع القاعده و طالبان در افغانستان حمله کرد. حمله به طالبان که در آن زمان بر افغانستان حکومت می‌کردند، در پاسخ به حملات ۱۱ سپتامبر صورت گرفت. در آن زمان رهبران و اعضای القاعده با ملاعمر رهبر طالبان، بیعت کرده بودند و این نشان می‌داد که ملاعمر و القاعده به لحاظ اعتقادی تفاوتی نداشتند. با این حال روایت‌های متعدد نشان می‌دهد که ملاعمر پیش از ۱۱ سپتامبر نمی‌دانسته که القاعده قصد حمله گسترده به امریکا را دارد. یک روایت مشهور می‌گوید که او به سران القاعده گفته بود که بهتر است به اسراییل حمله کنند، نه امریکا. برمبنای همین روایت، ملاعمر به القاعده گفته بود که اگر به امریکا هم حمله می‌کنند، نباید حمله چنان گسترده باشد که واشنگتن را وادار به واکنش نظامی کند. با این حال پس از حملات
۱۱ سپتامبر ملاعمر تصمیم گرفت از القاعده حمایت کند. پس از حمله به افغانستان، اولویت واشنگتن بازداشت رهبران القاعده بود. امریکا در آن زمان در کنار انتقام‌گیری می‌خواست از تکرار کابوس
11 سپتامبر جلوگیری کند. تمام رهبران القاعده پس از سقوط طالبان فرار کردند. القاعده که پیش از ۱۱سپتامبر، شبکه حمایتی نیرومندی در پاکستان داشت، موفق شد برای رهبرانش در کراچی، راولپندی، کویته، پیشاور و لاهور پوشش حمایتی درست کند؛ اما طالبان با پوشش حمایتی اسلام‌آباد دوباره به میدان نبرد افغانستان بازگشت. سقوط طالبان برای امریکایی‌ها یک پیروزی بزرگ نظامی بود، اما حکومت جانشین طالبان و حامد کرزای موفق نشدند این پیروزی نظامی را به پیروزی سیاسی و اجتماعی تبدیل کنند. ضعف حامد کرزای در بسیج گسترده روستاییان ولایات جنوب غربی، حمایت استراتژیک ارتش پاکستان از طالبان و حضور محدود نظامی امریکا در افغانستان و گرفتاری آن کشور در عراق، سبب شد که شورش طالبان، روزبه‌روز گسترده شود. حضور گسترده نظامی و منابع کافی امریکا هم نتوانست شورش طالبان را آن‌طوری که باید، مهار کند. حال دونالد ترامپ استراتژی متفاوتی در پیش گرفته است. براساس این استراتژی نیروهای امریکایی از نیروهای داخلی افغانستان حمایت استراتژیک می‌کنند، پاکستان زیر فشار بیشتر قرار می‌گیرد و هیچ نوع جدول زمانی برای خروج اعلام نمی‌شود. اما حکومت کنونی ایالات‌متحده به لحاظ سیاسی و مالی در موقعیتی نیست که مثل سال ۲۰۱۰، صد هزار نیروی امریکایی در افغانستان مستقر کند. هدف استراتژی کنونی ایالات‌متحده این است که طالبان از پیروزی نظامی ناامید شوند و به مذاکره روی بیاورند. به نظر نمی‌رسد که این اتفاق به این زودی‌ها بیفتد.
منبع: روزنامه هشت صبح افغانستان
