گروه جهان| این یک واقعیت انکارناپذیر است که دامنه و شدت ناامنی در افغانستان در سه سال گذشته گسترده‌تر شده است. وقوع انفجار و انجام حملات انتحاری در کابل و حملات ضربتی تروریست‌ها در ولایات که منجر به سقوط برخی مناطق و کشته شدن تعداد زیادی از نیروهای امنیتی و غیرنظامیان می‌شود، واقعیت‌های تلخی است که باید به آن اعتراف کرد.
این در حالی است که شدت ناامنی سطح امیدواری مردم افغانستان را نسبت به آینده پایین آورده و میزان سرمایه‌گذاری در این کشور را کاهش داده است. نگاه آسیب‌شناسانه به کارکردها و ساختارهای بخش امنیتی، این موضوع را آشکار کرده که نهادهای امنیتی با مشکلات و دشواری‌های بسیار عمیق و جدی مواجه هستند. از جمله اینکه:
- نهادهای امنیتی ساختار ضعیف، شکننده و آسیب‌پذیر دارند. ضعف ساختاری ضعف‌های کارکردی را به‌دنبال آورده و در نتیجه این نهادها را به سازمان‌های ناکارآمد در عرصه امنیت تبدیل کرده است. مسوولان امنیتی بر مبنای سهمیه‌بندی قدرت میان دو تیم انتخاباتی برگزیده می‌شوند. بنابراین چیزی که در این میان اهمیت پیدا می‌کند، حمایت این تیم‌ها از یک شخص است. باتوجه به فشارها، ناگزیری‌ها و حتی تمایلات موجود، متاسفانه افراد نه بر اساس شایستگی و لیاقت که بر پایه زد و بندهای سیاسی به کرسی‌های ارشد امنیتی می‌رسند. - ناهماهنگی میان نهادهای امنیتی یکی دیگر از مشکلاتی است که بارها سبب سقوط وشهرستان‌ها و وقوع فجایع انسانی شده است. بارها دیده که یک تعامل مثبت و جدی میان بخش‌های مختلف امنیتی در عملیات وجود نداشته است. نحوه همکاری پلیس، ارتش (از جمله نیروی هوایی و زمینی‌ها، سازمان‌های اطلاعاتی و نیروهای محلی روشن و تعریف شده نیست.) به همین دلیل زمانی که این همکاری‌ها به یک ضرورت تبدیل می‌شود کمتر شاهد همکاری و تعامل روشمند میان نهادها و نیروهای امنیتی هستیم.
- مهم‌ترین مشکلی که بخش امنیتی را فلج کرده، فساد گسترده در این بخش است. فساد انگیزه جنگ، فداکاری و ایثارگری را در میان نیروهای امنیتی پایین می‌آورد و مدیریت جنگ را با چالش‌های جدی مواجه می‌کند. وقتی سلاح، سوخت، امکانات، تجهیزات و حتی نان و لباس نیروهای امنیتی فروخته شود، وقتی فساد باعث می‌شود که مناطق استراتژیک بدون جنگ و مقاومت به گروه‌های تروریستی واگذار شود، دیگر امیدی به نهادهای امنیتی باقی نمی‌ماند.
مدیریت نکردن درست جنگ، ناهماهنگی و فساد در بخش امنیتی سبب می‌شود که این نیروها در برابر هراس‌افکنان نتوانند، مقاومت کنند.
در این میان حکومت اغلب پس از سقوط یک منطقه، کشتار بی‌رحمانه غیرنظامیان و آواره شدن هزاران خانواده عملیات گسترده نظامی را آغاز می‌کند. این عملیات‌ها در حالی انجام می‌شود که دشمن به اهداف خود رسیده و انگیزه‌یی برای ماندن در منطقه ندارد. به همین دلیل باشروع عملیات، دشمنان به آسانی و بدون تلفات به منطقه امن دیگر می‌روند؛ از این‌رو باز پس‌گیری این منطقه دستاورد بزرگی برای نیروهای امنیتی به حساب نمی‌آید و نوشداروی پس از مرگ سهراب را می‌ماند.
منبع: افغانستان‌دیلی
