گروه جهان| جنگ افغانستان، طولانی‌ترین جنگ امریکا محسوب می‌شود، اما این جنگی است که واشنگتن نمی‌تواند در آن پیروز شود و این موضوع در هیچ جای افغانستان به آشکاری هلمند نیست. سربازان امریکایی و بریتانیایی زمانی دشوارترین نبردها را در آنجا داشتند و اکنون کنترل این استان بار دیگر در دست طالبان است. به گزارش یورونیوز، منطقه باباجی که در گذشته بزرگ‌ترین حملات هوایی بریتانیا در آنجا روی داد، سال گذشته به دست طالبان افتاد. منطقه مارجه در جنوب غرب شهر لشکرگاه جایی که در سال ۲۰۱۰ هزاران نیروی امریکایی، بریتانیایی و افغان یکی از بزرگ‌ترین حملات را در آنجا انجام دادند، اکنون در کنترل شورشیان است. در موسی‌قلعه طالبان به مانند یک دولت عمل می‌کند و در لشکرگاه، نیروهای طالبان به قدری به شهر نزدیکند که گاهی گلوله‌های سلاح‌های سنگینشان به مراکزی در شهر اصابت می‌کند. نیروهای ائتلاف بین‌المللی هلمند را سه سال پیش ترک و نیروهای افغان جای خالی آنها را پر کردند. آنچه اکنون در این مناطق بیشتر دیده می‌شود، یک جنگ طولانی و مستمر نیست؛ بلکه حملات چریکی، درگیری و تیراندازی‌های پراکنده و انفجارهای گاه‌به‌گاه در مراکز پرجمعیت است. نیروهای دولتی افغانستان توانسته‌اند به کمک روش‌های غیرمتعارف همچون نفوذ به مناطق تحت کنترل طالبان و انجام یورش‌های ناگهانی به موفقیت‌های کوچک و محدودی دست یابند، اما توانی بیش از این ندارند. در نبود نیروهای نظامی امریکایی، دستاویز قرار دادن مذهب توسط ستیزه‌جویان و فقر گسترده در منطقه، کار برای نیروهای دولتی را دشوار کرده است. اکنون طالبان نه تنها در نبرد روی زمین به پیشروی‌های قابل توجه دست می‌یابد، بلکه قلب و اذهان مردم را نیز به تسخیر در می‌آورد. از سوی دیگر، انگیزه سربازان افغان برای نبرد ایده‌های دموکراسی‌خواهانه و بحث‌هایی همچون حقوق‌بشر آن‌گونه که رهبران غربی و دولت مستقر در کابل مطرح می‌کنند، نیست؛ بلکه دلایل شخصی مانند مصادره زمین‌هایشان توسط طالبان یا بازداشت و ضرب‌و‌شتم بستگانشان علت حضور آنها در خط مقدم جنگ با طالبان است. پیشروی طالبان، بار دیگر دیدگاه‌های افراطی را حاکم کرده است و به نظر می‌رسد شرایط زندگی در بسیاری از مناطق روندی به عقب داشته است. برای نمونه بیش از ۱۵ سال توانمندسازی زنان یکی از تلاش‌های اصلی نیروهای غربی در افغانستان بود، اما اکنون در ولایت هلمند زنان بالغ تقریبا نامریی هستند، زنان ملک خانواده خود محسوب می‌شوند و شمار اندکی می‌توانند به کار یا تحصیل بپردازند. در حال حاضر تنها مرکز چند استان در دست دولت مرکزی است که علت عمده آن پشتیبانی‌های هوایی امریکاست. سربازان افغان افزایش نیروهای امریکایی را خواستارند تا از حمایت بیشتری برخوردار شوند؛ اما فرماندهان افغان باور ندارند که ارتش توانایی پایان‌دادن به خصومت‌ها را داشته باشد. آنها می‌گویند تنها گفت‌وگوست که می‌تواند صلح را به ارمغان بیاورد.
