یکی از دانش‌آموزان زلزله‌زده درباره وضعیت راه‌اندازی مدارس در روستای تپانی می‌گوید:«در برخی از مقاطع مانند دبیرستان مدارس دایر شده است اما به دلیل اینکه مدارس نیمه‌تخریب است، بچه‌ها از ترس جانشان به مدرسه نمی‌روند البته قول دادند کانکسی برای مدرسه به روستا بیاورند که هنوز خبری نیست.»
مردم استان کرمانشاه این روزها به سختی روزگار تلخ و غمبار پس زلزله را می‌گذرانند. از یک‌شنبه شب 21 آبان که زمین زیر پای مردم کرمانشاه لرزید و خانه‌ها بر سرشان آوار شد، مردمان غیور این سرزمین روزها و شب‌های سرد پاییز را بدون سرپناه مناسب می‌گذرانند.
در این زلزله روستاهای بسیاری ویران شد و با گذشت نزدیک به یک ماه از این واقعه و نزدیک شدن به روزهای زمستانی مردم همچنان از کمبود امکانات مناسب مانند کانکس، آب آشامیدنی، سرویس بهداشتی و حمام رنج می‌برند. مدارس نیز در بسیاری از روستاها هنوز دایر نشده و در برخی دیگر دانش‌آموزان در بعضی مقاطع بر سر کلاس درس حاضر می‌شوند اما به گفته خود اهالی، بچه‌ها انگیزه‌یی برای درس خواندن ندارند. وضعیت دانشجویان ساکن در این روستاها نیز تفاوتی با دانش‌آموزان ندارد و دانشجویانی که در دانشگاه‌های سرپل ذهاب تحصیل می‌کردند به دلیل اینکه مراکز دانشگاهی در این شهرستان نیز تخریب شده، بلاتکلیف هستند. اما آنچه بیش از همه در روستاهای زلزله‌زده در دشت ذهاب برای مردم مشکل‌ساز شده، نبود سرویس بهداشتی و حمام در این مناطق است و مردم مجبور به استفاده از سرویس‌های بهداشتی و حمام‌های برخی منازل نیمه ویران هستند. به گزارش ایلنا پروانه ۲۴سال دارد و از اهالی روستای کوییک محمود است. او تحصیل کرده رشته علوم اجتماعی است و درباره وضعیت روستایش به ایلنا می‌گوید:«در مجتمع‌های کوییک که شامل کوییک محمود حاتمی، نامدار، مجید، عزیز و حسن می‌شود بیش از ۱۵۰نفر کشته شده و تعدادی نیز قطع نخاع شده‌اند.» او با بیان اینکه هنوز کانکس بین تمامی اهالی روستا توزیع نشده، می‌افزاید:«حمام و سرویس بهداشتی در روستا نداریم و مجبور هستیم از سرویس‌های بهداشتی و حمام منازلی که نیمه تخریب هستند، استفاده کنیم و این خطر وجود دارد که این ویرانه‌ها بر سر ما آوار شود.»
این ساکن روستای کوییک محمود ادامه می‌دهد: «اول گفتند؛ برای تامین مسکن موقت وام بلاعوض می‌دهند اما بعد گفتند، اگر کانکس بگیریم دیگر پول نمی‌دهند. مردم اینجا همه چیزشان را از دست داده‌اند و ترجیح می‌دهند پول بگیرند از طرف دیگر می‌گویند، وام برای ساخت خانه می‌دهند اما با توجه به اینکه مردم اینجا همه سرمایه‌شان که دام‌هایشان بوده یا زیر آوار از دست داده‌اند یا به دلیل کمبود علوفه می‌فروشند، سوال این است؛ چگونه می‌خواهند اقساط وام را بپردازند.»
پروانه اظهار می‌کند:«مدرسه حدود یک هفته‌یی است که باز شده است اما بچه‌ها انگیزه‌یی برای درس خواندن ندارند، اینجا همه چیز از بین رفته است. ما همه چیز داشتیم اما حالا هیچ نداریم. مردم تازه داشتند بعد از جنگ جان می‌گرفتند که زلزله نفسشان را گرفت.»
در این یک ماه، یک بار حمام رفتیم
سارا دختر ۲۲ساله و معلولی است که زیر آوار بوده و دوست ندارد درباره آن شب صحبت کند. او که از اهالی روستای کوییک حسن است، می‌گوید:«شرایط سختی در روستا داریم در روستا حمام و دستشویی وجود ندارد و اهالی روستا از سرویس‌های بهداشتی منازلی که به صورت نیمه تخریب است، استفاده می‌کنند. برخی از روستاییان که خانه‌هایشان به طور کامل تخریب شده، مجبور هستند برای استفاده از سرویس بهداشتی و حمام مسیرهای زیادی را طی کنند و این مشکل در شب‌ها سخت‌تر می‌شود.
خواهر سارا با اشاره به شرایط خواهر معلولش می‌افزاید:«شرایط سارا به گونه‌یی است که در گذشته یک سرویس بهداشتی مخصوص به خود در منزل داشت اما الان واقعا با مشکل مواجه هستیم از زمان زلزله تاکنون فقط یک بار توانستیم از حمام استفاده کنیم و این مشکلات بهداشتی را برای ما ایجاد می‌کند و در حقیقت از نظر وضعیت بهداشتی به شدت با مشکل مواجه هستیم.» عزت‌الله محمودی، دهیار کوییک‌حسن درباره وضعیت آموزش و بازگشایی مدارس در این روستا گفت: «روستای کوییک حسن ۱۷۵خانوار دارد، خانه‌های روستا همه از بین رفته‌اند و تخریب شده‌اند برای مدرسه قبل از زلزله هم از کانکس استفاده می‌کردیم، درحال حاضر نیز از همان کانکس استفاده می‌کنیم، البته یک روز است که مدرسه دوباره بازگشایی شده و بچه‌ها دوباره به مدرسه آمده‌اند.»
