محسن جلال‌پور
رییس سابق اتاق بازرگانی ایران
محسن جلال‌پور، رییس سابق اتاق بازرگانی ایران پس از این اتفاق در کانال تلگرامی خود نوشت: «محمود آقا خیامی آرزو داشت پس از درگذشت، در بارگاه امام رضا(ع) دفنش کنند. خیلی پیگیری کرد و خیلی‌ها پیگیری کردند؛ اما نشد. متأسفانه با خبر شدم که‌دار فانی را وداع گفته و به برادرش احمد آقا پیوسته است. دو برادر به اتفاق، کارخانه ایران ناسیونال (ایران خودرو) را در اوایل دهه ۴۰ راه‌اندازی کردند و تا اوایل انقلاب در ایران ماندند اما پس از آن مهاجرت کردند. احمد آقا سال ۱۳۷۹ و در سن ۷۷ سالگی درگذشت و محمود آقا نیز ۹۰ سال از خدا عمر گرفت. محمود آقا که برادر کوچک‌تر احمدآقا بود، در سال‌های گذشته با بیماری آلزایمر دست و پنجه نرم می‌کرد اما نهادها و بنیادهای خیریه‌اش همچنان کار می‌کردند. به گمانم بیش از ۱۰۰ مدرسه و هنرستان در روستاها و شهرهای کوچک خراسان ساخت. روحش شاد و یادش گرامی.»
علی نقیب
عضو هیات نمایندگان اتاق تهران
در همین حال، علی نقیب عضو هیات نمایندگان اتاق تهران، درباره موسس ایران ناسیونال به «تعادل» می‌گوید: محمود خیامی، با نبوغ ذاتی و به لطف شرایط مساعد زمان، موفق شد اولین خودروی سواری را در ایران تولید کند. سنگ بنایی که او گذاشت تا امروز ادامه یافته و ما آن را با نام ایران‌خودرو می‌شناسیم. او را می‌توان یکی از کارآفرینان برتر زمان خود و ماندگار در تاریخ صنعتی ایران معرفی کرد. کسی که با همه محدودیت‌های زمانه‌اش، خودروی ملی را جهانی کرد. خیامی توانست با خلق برند پیکان، بگوید که اقتصاد ایران هم در دنیا حرف برای گفتن دارد. او تنها یک کارآفرین نبود، بلکه یک الگوی ماندگار صنعتی در تاریخ صنعت ایران است، که مسیر رشد وتوسعه صنعتی را به خوبی درآن شرایط توانست، ترسیم کند. باید یاد و خاطره خیامی و امثال او را که به این سرزمین خدمت کرده‌اند، گرامی داشت.»
محمدرضا نجفی‌منش
عضو هیات نمایندگان اتاق تهران
محمدرضا نجفی‌منش عضو هیات نمایندگان اتاق تهران، هم در گفت‌وگو با «تعادل»، «محمود خیامی» را اینطور توصیف می‌کند: «خیامی، یکی از بزرگان صنعت کشور به شمار می‌رود؛ که در اوج محرومیت‌ها دست به کار بزرگی زد؛ آن‌هم تولید خودروی ملی. او با بینش وسیعش، خدمات ارزنده‌ای را به صنعت کشور ارزانی داشت، اما پس از انقلاب با محاصره کارخانه‌اش، نه تنها ضربه بزرگی به او وارد شد، بلکه صنعت خودروسازی کشور هم به قهقرا رفت. وقتی تاریخ را ورق می‌زنیم، می‌بینیم که با صاحبان صنایع بزرگی چون «ایران ناسیونال، ارج، آزمایش و...» چه کرده اند؛ این در حالی است که اگر همین صنایع اجازه رشد و توسعه می‌یافتند، صنعت کشور به وضعیت کنونی دچار نمی‌شد. با مرور زندگی خیامی‌ها، متوجه می‌شویم که چه خدمات ارزنده‌ای از خود در دفتر صنعتی کشور به یادگار گذاشته‌اند و باید قدردان زحمات آنها باشیم. اما آنچه با تورق این خاطرات درمی‌یابیم این است که باید مسیر توسعه را برای امثال خیامی‌ها که مهیا کنیم.»
