عباس آرگون|
عضو هیات نمایندگان اتاق تهران|
بازار سرمایه سال پرتلاطمی را از سر گذرانده است. پس خروج ایالات متحده امریکا از برجام و بازگشت تحریم نگرانی از محدودیت در صادرات نفت و سایر کالاها و به دنبال آن کاهش درآمدهای ارزی از منظر روانی بر اقتصاد کشور اثرگذاشت و به افزایش شدید نرخ ارز انجامید. این افزایش سبب ساز تحولاتی در اقتصاد کلان و بازارهای مختلف بود و بازار سرمایه هم در این بین مستثنی نبود.
شاخص کل بازار سرمایه سال 97 را در ارتفاع 96 هزار واحد آغاز کرد و در ادامه ضمن فراز و فرودهایی روند افزایش را ادامه داد. در مهرماه شاخص به قله خود یعنی کانال 195 هزار واحد رسید و با نوسان نرخ ارز دوباره کاهش یافت و در نهایت در اسفند ماه تا لحظه نگارش این یادداشت در کانال 164 هزار واحد ایستاده است. شاخص کل طی سال 97 تا هفته دوم اسفند ماه رشد 70 درصدی را تجربه کرده است.
روند صعودی شاخص کل و در واقع محرک بازار سرمایه افزایش نرخ ارز در کشور و افزایش سودآوری شرکت‌ها به ویژه شرکت‌های صادراتی و کالایی و افزایش ارز جایگزینی شرکت‌ها بود. از سوی دیگر افراد به انگیزه حفظ ارزش نقدینگی شان به دنبال تبدیل منابع ریالی به دارایی مالی از جمله سهام بودند و این هم به نوبه خود باعث ورود نقدینگی بیشتر به بازار سرمایه شد. از این منظر بازار سرمایه نقش مهمی را در جذب سرمایه‌های کوچک ایفا کرد.
بازار سرمایه یک نهاد مالی فعال در اقتصاد کشور است و اگر برنامه‌ریزی اصولی و صحیح درمورد آن به مرحله اجرا برسد و زیرساخت‌ها توسعه پیدا کند، بهترین بازار برای جذب نقدینگی و سرمایه‌های خرد و سرگردان در جامعه و هدایت منابع مالی به سمت بخش‌های مولد اقتصاد به منظور توسعه سرمایه‌گذاری و ایجاد اشتغال پایدار است. در شرایطی که بنگاه‌ها با تنگناهای مالی دست و پنجه نرم می‌کنند، بازار سرمایه می‌تواند با فراهم کردن سرمایه در گردش لازم برای این بنگاه‌ها به تقویت بنیه اقتصاد کمک کند.
اینکه شاخص کل در نهایت به چه سمت و سویی حرکت می‌کند به عوامل متعدد بستگی دارد که از جمله آن قیمت جهانی مواد پایه و معدنی است. از این منظر سال آینده سال فرصت‌ها و ریسک‌های متعدد برای بازار سرمایه است و باید دید سیاست‌گذاری‌ها و مدیریت بازار سرمایه تا چه اندازه توان تبدیل تهدید‌ها به فرصت‌ها را دارد.
