پایگاه خبری اتاق ایران|
تجارت یک فایده بسیار بزرگ در ثبات و دوام جامعه دارد و آن گسترش صلح و دوستی و کاهش احتمالی جنگ و منازعه است. به اعتقاد برخی کارشناسان دو فردی که در دادوستد کالاها و خدمات به یکدیگر سودی برسانند بدون تردید خواستار سلامتی طرف دیگر هستند و تمایل دارند که این منفعت رسانی ادامه یابد. در همین زمینه نایب‌رییس اتاق ایران معتقد است: تجارت کلید صلح و رفاه است. واردات به‌مثابه یک جز تجارت خارجی، مقوله‌یی ارزشمند است و در همه سرزمین‌ها و نزد اکثریت نخبگان جامعه برای جوامع انسانی یک ضرورت است. واردات اگر به سمت صفر میل کند، مرغوبیت و گرانی و ارزانی کالاها را با کدام معیار اندازه خواهیم گرفت؟ حسین سلاح‌ورزی افزود: جوامع انسانی با کدام هدف، وقت، انرژی و فکر می‌گذارند تا فعالیت اقتصادی کنند؟ برخی شاید اعتقاد داشته باشند آدمی با این هدف کار فعالیت اقتصادی می‌کند که لذت ببرد. شاید گروهی بگویند، فعالیت اقتصادی باهدف گذران وقت انجام می‌شود اما به نظر می‌رسد پاسخ‌های یادشده به پرسش بالا، چندان دقیق و درست و متقاعدکننده نیست.
وی ادامه داد: آدمی هر کاری که انجام دهد برای افزایش منفعت است. این در ذات انسان است که برای افزایش منفعت شخصی کار کند و هر اقدامی را نیز با این معیار می‌سنجد. جامعه انسانی می‌خواهد از مسیر فعالیت اقتصادی و با توجه به داشته‌هایشان رفاه مادی امروز و فردای خود را افزایش داده و آن را تضمین کند و بنابراین بدیهی است که با این استدلال درست، باید دید کدام فعالیت اقتصادی منفعت فرد و جامعه را گسترش داده و رفاه مادی را افزایش می‌دهد. تولید انواع کالاها و خدمات برای افزایش رفاه آدمی و جامعه انسانی یک ضرورت است. بدون تولید کفش، پوشاک، مسکن، آهن، اتومبیل، میخ، هواپیما و... آدمی در سطح رفاه پایین‌تری قرار می‌گیرد و درنهایت همان اصطلاح «بخورونمیر» شامل حالش می‌شود.
نایب‌رییس اتاق ایران تصریح کرد: جامعه انسانی اما به‌مرور و برابر با منافع طبیعی و اقلیمی که در اختیار داشته و دارد یا با استفاده از ابزار و آلاتی که به‌مرور تولید کرده‌اند در تولید برخی کالاها و خدمات مهارت پیدا می‌کند. این مهارت به‌اضافه وفور ماده اولیه تولید موجب می‌شود که قیمت تمام‌شده هر واحد کالای مفروض در یک سرزمین ارزان‌تر از سرزمین دیگر باشد.
به گفته سلاح‌ورزی؛ با توجه به اینکه حمل‌ونقل دریایی، زمینی و حتی هوایی گسترش فوق‌العاده‌یی را تجربه و آن بخش از هزینه سربار حمل‌ونقل را که موجب تفاوت قیمت می‌شود را زایل کرده است. این مساله موجب شده که جامعه انسانی برای افزایش رفاه مادی خود در بلندمدت، کالاهایی را که تولید آنها باقیمت پایین‌تری در سرزمین‌های دیگر تولید می‌شود را وارد کنند و کالاهایی که تولید آنها در سرزمین مادری ارزان‌تر است به کشورهای دیگر صادر کنند. به این ترتیب تجارت بین‌المللی روندی فزاینده را در همین دهه‌های معاصر به‌ویژه پس از جنگ جهانی دوم تجربه کرده و ارزش تجارت حتی در برخی مقاطع از ارزش تولید جهانی فراتر می‌رود. با توجه به آنچه گفته‌شده تجارت دو سوی دارد و البته هر سوی آن برای یک سرزمین سودمندتر است.
نایب‌رییس اتاق ایران با بیان اینکه یک عنصر حیاتی در افزایش رفاه مادی جامعه شده است، گفت: تجارت یک فایده بسیار بزرگ در ثبات و دوام جامعه دارد و آن گسترش صلح و دوستی و کاهش احتمالی جنگ و منازعه است. دو فردی که در دادوستد کالاها و خدمات به یکدیگر سودی رسانند بدون تردید خواستار سلامتی طرف دیگر هستند و تمایل دارند که این منفعت‌رسانی ادامه یابد.
سلاح‌ورزی افزود: تجربه‌ها نشان می‌دهد مسدود کردن و سخت کردن مجاری راه‌های تجارت میان سرزمین‌ها و کشورها عموما بر دشمنی‌ها افزوده و سرانجام به جنگ‌های بزرگ منتهی شده است. برخی بر این باورند که تجارت کلید صلح و رفاه است. به‌این‌ترتیب است که واردات به‌مثابه یک جز تجارت خارجی مقوله‌یی ارزشمند است و در همه سرزمین‌ها و نزد اکثریت نخبگان جامعه برای آدمیان و جامعه‌های انسانی یک ضرورت به شمار می‌رود. باوجوداین اهمیت و ارزش مقوله واردات اما در برخی از سرزمین‌ها و در برخی مکاتب، واردات یک مقوله نکوهش شده است و شوربختانه ایران نیز یکی از این جامعه‌هاست.
نایب‌رییس اتاق ایران گفت: بررسی سابقه نکوهش تجارت به‌ویژه واردکنندگان در ایران به سال‌های دهه 1320 برمی‌گردد که ادبیات کمونیستی در ایران رشد کرد. احزاب طرفدار اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی به این دلیل که این کشور هیچ کالای قابل‌رقابت با تولیدات آلمانی، ژاپنی، انگلیسی، فرانسوی و امریکایی برای فروش به ایران نداشتند و تجارت با این دسته از کشورها برای آنها زیان‌آور بود در یک تقسیم‌بندی کاذب صاحبان سرمایه را به دو گروه سرمایه‌داران تجاری بورژوازی تجاری و سرمایه‌داران تولیدی یا بورژوازی ملی تقسیم کردند تا میان آنها شکاف و جدایی بیفتد.
به گفته سلاح‌ورزی؛ برخی تولیدکنندگان که البته شمار آنها اندک بود نیز به دلیل اینکه قادر به رقابت با کالای مشابه خارجی نبودند در صف مبارزه با واردکنندگان قرار گرفتند. در ماه‌های اخیر به‌ویژه در جریان مبارزات انتخاباتی ریاست‌جمهوری لفظ «وارداتچی» بر سر زبان‌ها افتاد و از سوی برخی کاندیداها و رسانه‌ها و احزاب طرفدار یک جناح سیاسی در ابعاد وسیع به کار گرفته شد. شوربختانه و برخلاف انتظار در اتاق بازرگانی صنایع، معادن و کشاورزی ایران نیز برخی افراد به دلایل گوناگون و در مسیر شکل دادن به هدف‌های خاص، تلاش می‌کنند مقوله واردات را نکوهش و بسیج عمومی علیه آن ایجاد کنند. وی ادامه داد: این گروه‌ها و افراد نیز برخی از مدیران دولتی و نهادهای حکومتی در میان آنها دیده می‌شوند دور از انصاف، منطق و خرد انسانی رفتار کرده و ذهن شهروندان را نسبت به واردکنندگان مخدوش می‌کنند.
