طی چند روز گذشته در حالی نوک پیکان انتقادات به سمت برندهای کره ای در بازار ایران رفته که گویی تنها مشکل صنعت ایران حضور برندهای دوو، ال جی و سامسونگ در کشور است. به گفته منتقدان، نمایندگان داخلی به شرکت های ال جی و سامسونگ باج می دهند و وزارت صنعت هرچه سریعتر باید جایگزینی برای این برند ها پیدا کند. منتقدان می گویند که قرارداد های شرکت های کره ای به هیچ وجه در راستای منافع ملی کشور نیست و چون این برندها بخش عظیمی از بازار آمریکا را در اختیار دارند، در نتیجه گوش به فرمان این کشور بوده و تعامل ایران با برندهای سامسونگ و ال جی یعنی تعامل با آمریکا!!! بدون هیچگونه نگاه جانبدارانه چند پرسش مطرح می شود که باید با نگاه کارشناسی به آن پاسخ داده شود. اول آنکه برنده های کره ای نظیر سامسونگ با توجه به اینکه سهم خوبی از بازار آمریکا داشتند، در سال 91 و در شروع تحریم ها در ایران به واسطه بخش خصوص کارخانه تولید محصولات خود را احداث کردند. آیا این رفتار سامسونگ غیر مسئولانه بوده است؟ نه در دور اول تحریم و نه در دور دوم هیچ برند کره ای از عرضه محصولات خود به کشور امتناع نکرده اند، حداقل تا امروز هیچگونه کسری در قطعات نداشته ایم. آیا فقط این دو برند کره ای زیر سلطه سیاست های آمریکایی در بخش صنعتی کشور دچار مشکل شده اند؟ بیاید سری به قرارداد رنو بزنیم. بد عهد فرانسوی در دور اول تحریم های به راحتی بازار ایران را ظرف مدت 24 ساعت ترک کرد و شریک ایرانی خود را بین زمین و آسمان معلق نگه داشت.
