هاشم اورعی| با ارایه لایحه بودجه پیشنهادی 1402 از سوی رییس‌جمهور، مجلس کار خود را جهت بررسی و تصویب آن آغاز نموده است.
اصولاً فلسفه بودجه آن است که دولت بتواند با در نظر گرفتن شرایط داخلی و خارجی کشور به اهداف اقتصادی خود دست یابد. در چند ماه اخیر و در پی تحولات گسترده از جمله علنی شدن ناپایداری در بخش انرژی، اعتراضات اجتماعی و نیز اتخاذ مواضع خصمانه از سوی برخی کشورها از جمله کره جنوبی و چین با اطمینان می‌توان گفت که دولت در سال پیش‌رو با چالش‌های زیادی روبرو خواهد بود.
در چنین شرایطی انتظار می‌رفت بودجه پیشنهادی نیز منعکس‌کننده این شرایط خاص بوده و با خلاقیت و البته جسارت تمام، امکانات مالی دولت را به طرف حمایت از فعالیت‌های اقتصادی به ویژه تولید داخل سوق می‌داد. اما افسوس که در بودجه پیشنهادی هیچ اراده‌ای در راستای تحول اقتصادی به‌چشم نخورده و گویی تنها اعداد و ارقام به روز شده و قرار نیست اقتصاد کشور در مسیر توسعه گام نهد.
آنچه در بررسی بودجه پیشنهادی دولت خودنمایی می‌کند این است که دولت شرایط خطیر اقتصادی کشور در سال آتی را جدی نگرفته و بنا دارد به تقسیم غنایم ادامه دهد و اصلاً نگران عاقبت کار نیست.
بودجه پیشنهادی نشان می‌دهد که دولت ساده‌ترین و البته اشتباه‌ترین راه‌کار یعنی خلق پول و دامن زدن به تورم را انتخاب کرده است. در این میان هیچ نشانه‌ای از اجرای سیاست‌های صحیح اقتصادی از جمله کاهش تدریجی و در نهایت حذف یارانه‌های سنگین انرژی به‌چشم نمی‌خورد.
هر کارشناسی که کمی شجاعت، صراحت و صداقت داشته باشد بر این واقعیت تلخ مهر تایید خواهد زد که کمبود گاز که این روزها دولت با آن درگیر است تنها آغاز این مسیر پر پیچ و خم است و کمبود بنزین، گازوییل و برق نیز در کمین است. کاش نمایندگان مجلس این واقعیت را درک می‌کردند که اقتصاد نحیف کشور تحمل مصرف سالانه بیش از 170 میلیارد دلار انرژی با بیش از 90% یارانه را نداشته و اگر همین روند ادامه یابد در خطر فروپاشی خواهد بود. نابسامانی در عرضه انرژی یعنی کمبود گاز در زمستان و برق در تابستان و همدستی روسیه با غرب در بیرون راندن ایران از بازار انرژی جهان دو واقعیت را آشکار ساخته است.
یکی اینکه کشورهای قدرتمند دست‌شان در یک کاسه است و دل‌خوش کردن به آنها خیالی بس باطل است و دیگر اینکه ریشه مشکلات کشور ماهیت اقتصادی دارد و عدم رشد اقتصادی و تورم افسار گسیخته طی سالیان متمادی سفره معیشتی مردم را هر روز کوچک‌تر کرده و فضا را برای اعتراضات گسترده بیشتر و بیشتر مهیا خواهد کرد.
وقت آن رسیده که باور کنیم از همین امروز باید طرحی نو درانداخت. فردا دیر است.
کو گوش شنوا 