سیف‌الله صمدیان عکاس، فیلمساز و یار همیشگی عباس کیارستمی می‌گوید: کیارستمی آن‌قدر پرانرژی بود که حتی در بدترین شرایط جسمی روی تخت بیمارستان به‌دنبال عشق و خلاقیت در زندگی می‌گشت. چنین انسان بزرگی احتیاجی به بزرگداشت ندارد؛ این ما هستیم که باید از نتیجه عمر پرثمرش استفاده کنیم. کیارستمی تا آخرین فیلمش هم ثابت کرد که همیشه خودش بوده است. حتی آدم‌هایی که همیشه به او اتهام غربی بودن و وطن‌فروشی می‌زدند پس از دیدن فیلم برای حلالیت طلبیدن آمدند.
به گزارش ایلنا، وی عنوان کرد: نگاه سالم و شریف کیارستمی به زندگی را از همان نخستین فیلمی که ساخت، «نان و کوچه»، می‌توان باز‌شناخت. این نگاه از اعتقاد شخصی‌اش نشأت می‌گرفت؛ اعتقاد به خود بودن. چیزی که در عالم هنر، کاملا فراموش شده است. در حوزه هنر، زمانی که این خود بودن به شکل ناخود بودن، مال دیگران بودن و دستوری کار کردن اعمال شود، وضعیت بدتر می‌شود. کیارستمی از معدود انسان‌هایی بود که خودش بود. این خود بودن در حال حاضر هنر اول و آخری است که جامعه ما باید به آن رجوع کند. جامعه‌یی که متاسفانه در آن به جای خود بودن، دورویی و دو دوزه‌بازی تبدیل به ارزش شده است.
