در بررسی آمار سالنهای نمایش شهرستانها، برخلاف سالنهای سینما، اطلاعات دقیقی در دست نیست. این موضوع را شاید بتوان به وجود سالنهای تئاتر در دل فرهنگسراها و نبود سالن مستقل مرتبط دانست.
اتابک نادری، مدیر امور استانهای اداره کل هنرهای نمایشی در این مورد میگوید: تقریبا 20درصد از سالنهای نمایش موجود در شهرستانها صرفا برای تئاتر استفاده میشوند. بقیه کاربریهای متعددی دارند که در این صورت نمیتوان استانداردبودن این سالنها را بر اساس معیارهای زیرساختی تئاتر داشت.
او با سابقه 25 سال فعالیت در عرصه تئاتر و مدیریت نمایشی، حال تئاتر را خوب ارزیابی میکند و با توجه به ناامیدیها و شکایتهای موجود از نبود امکانات در حوزه تئاتر میگوید: دیر یا زود ایجاد تغییرات مهم نیست، چیزی که ارزش بیان دارد این است که اتفاقهای خوبی در حوزه نمایش افتاده است. گروههای تئاتری شکل جدیتری به خودشان
گرفتهاند.تئاتر خصوصی اعلان موجودیت کرده و گروهها خودجوش حرکتهای تئاتری را سمت و سو میدهند. دولت فقط میتواند نظارت کند، شکلدهنده اصلی نمیتواند باشد. این را در طول 20 سال گذشته فهمیدیم که نباید همیشه چشم انتظار حمایت دولت باشیم.
مشکل تئاتر این کشور نه آموزش است نه بودجه؛ تئاتر از ضعف مدیریت و زیرساختها رنج میبرد. ما تشکیلات تئاتر نداریم بر همین اساس نمیدانیم تئاتر ما دولتی است یا خصوصی. مصداق بارز آن تئاتر شهر است که ساختمانی دولتی دراد با عملکرد تئاتر خصوصی! بدنه مدیریتی تئاتر، چارچوب مشخصی ندارد.
او ناهماهنگی در انتخاب اجراها را از عدم مدیریت میداند و میگوید: چون متقاضی زیاد است تئاترهای اجرا شده در سالنها هیچ سنخیتی با هم ندارند.
نادری در مورد تعداد تماشاخانه در شهرستانها میگوید: در آخرین آماری که به دست آمده، بهطور کلی تعداد سالنهای نمایش شهرستانها مشخص شده است. این آمار براساس اطلاعاتی است که استانها ارائه دادهاند، چرا که مجوز این موسسات تکمنظوره را خود استانها میدهند و ما سالی یکبار آنها را برای اختصاص بودجه و بررسی تغییرات رصد میکنیم. ممکن است در بین این سالنها، تماشاخانههایی باشند که کاربری نداشته و فعال نیستند.در مورد بعضی از این سالنها حتی اطلاعاتی از امکانات و تجهیزات وجودندارد.
او یکی از راههای برطرف کردن مشکلات تئاتر در شهرستان را گروهبندی دانست و گفت: در مدیریت تئاتر استانها نخستین اقدام ما گروهبندی است. در شهرستانها عرف غلطی رایج شده بود. مدیران ما قبلا به عنوان گزارش کار یک عدد تقریبی میگفتند که مثلا 500 متقاضی برای تولید تئاتر داشتیم. این در نگاه اول به این معناست که این استان قابلیت تولید این حجم آثار را دارد اما واقعیت این بود که استانها گاهی از بین این تعدادی که گزارش میدادند، تنها قادر به تولید 10 اثر بودند. این آمار گمراهکننده باعث میشود که در تخصیص بودجه و امکانات نتوانیم درست عمل کنیم.
بر این اساس وقتی گروهبندی کنیم و با گروهها سر و کار داشته باشیم، میتوانیم آمار واقعی از تولید و فعالیت گروهها داشته باشیم و بهتبع آن گزارش بهتری در مورد داشتههای استانها ارائه دهیم.