گروه اقتصاد اجتماعی| آسو محمدی|
در کوچه، پشت دروازه‌های بیمارستان فیروزگر مانده‌‌ام. سخت‌‌گیری‌های بی‌مورد اجازه ورودم را نمی‌دهد. در حیاط بیمارستان چند آتشنشان با لباس‌‌های مخصوص‌‌شان به همراه خانواده‌های‌شان دیده می‌شوند. با رییس حراست بیمارستان صحبت می‌کنم و خودم را معرفی می‌کنم. می‌گوید باید از دانشگاه علوم پزشکی مجوز رفت‌‌و‌‌آمد بگیری تا اجازه دهیم که وارد شوی و تا مراحل بوروکراسی طی نشود ما نمی‌توانیم کسی را به داخل بیمارستان راه دهیم. می‌‌گویم بوروکراسی اداری دو سه روزی طول می‌‌کشد، الان وضعیت رویدادی است و باید پوشش خبری برقرار باشد. اما از من اصرار و از او انکار. در همین لحظه خانمی که لباسی سفید پزشکی به تن دارد، می‌‌آید. به او متوصل می‌‌شوم که کمکم کند تا وارد بخش اورژانس شوم. اما او هم وجود آتشنشانان را انکار می‌کند. ! درحالی که چند دقیقه پیش در حیاط بیمارستان بودند. به رویش نیاوردم.
حتی در بخش اورژانس از ورود همراهان بیماران جلوگیری می‌کنند. خانواده‌های نگران، اجازه ورود به اورژانس را ندارند. ماموران حفاظت بیمارستان جلوی ورودی اورژانس ایستاده‌اند، هیچ کس اجازه ورود ندارد مگر با نامه از رییس دانشگاه علوم پزشکی. خانمی گریان پیش میرود، با ماموری که مانع ورودش می‌شود، درگیری لفظی پیدا می‌کند، مامور همچنان مجوز ورود می‌خواهد، گویی شرایط رویدادی برایش تعریف نشده. برخورد کارکنان با خانواده‌های مصدومین حادثه‌یی با این وسعت، مناسب نیست. خانواده‌ها معترض‌اند، نگرانی‌های‌شان به التهاب رسیده، می‌خواهند از احوال عزیزان‌شان با خبر شوند، اما فضای امنیتی مانع از به آرامش رسیدن‌شان است.
از پشت در اورژانس به داخل بیمارستان نگاه می‌کنم. یکی از آتش‌نشان‌ها را روی تخت بیرون می‌‌آورند خانواده به دنبال تخت می‌دوند. مرد آتشنشان ناله سر می‌دهد و همه خانواده گریان به دنبال او می‌‌روند. یکی از آتش‌نشان‌ها همراهی‌‌شان می‌کند و آنها را دلداری می‌دهد. پرونده‌یی در دست دنبال همکارش میرود.
نگهبانان به خبرنگاران اجازه نمی‌دهند با کسی صحبت کنند، حق ورود هم ندارند. باید فقط تماشاچی این‌همه تلخی باشند و هر چه می‌بینند را منعکس کنند. خبرنگاران محدودیت دارند و امکان دسترسی به اخبار صحیح و موثق نیست. مسوولان هم هر کدام برداشت‌های خود را از حادثه می‌گویند. در ورودی اورژانس بیمارستان سینا پر از نگهبان‌هایی است که از مردم طلب مجوز ورود می‌کنند.
در اورژانس بیمارستان پارس چند بیمار روی تخت هستند و پزشکان در حال معاینه بیماران هستند. نمی‌خواهم خودم رامعرفی کنم و بگویم که خبرنگار هستم. به عنوان یک شهروند عادی از یک از پزشکان جویای حال آتشنشانان می‌‌شوم. می‌گوید: «چند نفر از آتش‌نشان‌ها اینجا هستند. مشکل جدی ندارند و طی چند روز آینده مرخص خواهند شد. یکی از آسیب‌دیدگان از کسبه و هفت نفر بقیه آتشنشان هستند.» در مورد آسیب‌‌های وارده بر آتشنشانان و مصدومان می‌‌پرسم. ادامه می‌دهد: «در این حادثه تا به حال بیشترین آسیب شکستگی ناشی از ریزش آوار بوده و موارد سوختگی جز یک مورد جدی نبوده است.» جلوی در اورژانس نگهبان‌ها درباره این حادثه به گفت‌وگو نشسته‌اند و از شایعات می‌گویند.
نباید این مسائل رسانه‌‌‌ای شود
در ارتباط با همین موضوع دیروز رییس کمیسیون سلامت شورای شهر در مصاحبه‌‌یی با ایلنا با اشاره به اینکه هریک از این آتشنشانان حکایتی از آنچه بر آنها گذشته بود را مطرح کردند؛ گفت: «ما در جلسه روز گذشته شورای شهر سخنان آنان را مطرح کردیم که با واکنش برخی از اعضا مواجه شد به این ترتیب که می‌گفتند چرا این مباحث را مطرح می‌کنید و نباید این مسائل به رسانه‌ها کشیده شود بنابراین مجادله‌یی در شورای شهر پیش آمد که با مداخله چمران به پایان رسید.»
این عضو شورای شهر ادامه داد: «یکی از اعتراضاتی که در جلسه امروز مطرح شد مساله محدود کردن حضور رسانه‌ها در محل حادثه بود زیرا اگر اجازه دهند خبرنگاران شناسنامهدار در محل حادثه حاضر شوند؛ می‌توان از رواج شایعات جلوگیری کرد.»
همچنین در روز گذشته رییس اتحادیه پیراهن‌دوزان در گفت‌وگو با خبرنگار اقتصادی ایلنا در مورد کشته‌شدگان ساختمان پلاسکو گفته بود: «متاسفانه چندین کارگر ساختمان در زیر آوار مانده‌اند و هنوز هیچ خبری از آنها نداریم.» این نخستین‌باری است که کسی در اظهارنظری به وجود کارگران در ساختمان پلاسکو، هنگام فروریختن آن اشاره می‌کند، هرچند این ادعا توسط هیچ مقام مسوولی تایید نمی‌شود. پیش از این اخبار تنها از آتش‌نشانانی که زیر آوار مانده بودند، می‌گفت. البته در ساعات ابتدایی حادثه پلاسکو جلال ملکی، سخنگوی سازمان آتش‌‌نشانی گفته بود که با وجود تلاش زیاد، حتی با توسل به زور موفق نشدیم تمام کسبه را از ساختمان خارج کنیم، اما این گفته نیز ساعتی بعد تکذیب و عملا به دست فراموشی سپرده شد. در بروز چنین رفتارهایی نکته‌هایی وجود دارد که باید به آنها توجه داشت. اول اینکه به نظر می‌رسد آنچه در فعالیت مسوولان در فضای رسانهیی دیده می‌شود، حاکی از نوعی محافظه‌کاری و شبهه‌افکنی است؛ نوعی تمایل به برقراری هژمونی در رفتار آنها دیده می‌شود که منجر به ارائه دیالوگ‌‌ها و اظهارنظرهای یکسان و بی‌نتیجه شده است.
برای آنکه سوالات اصلی پرسیده نشود، حرف‌هایی را روی میز خبر گذاشته‌اند، در اولویت نیست و به جای اولویت اصلی، آنها را به خورد مردم می‌دهند. به همین خاطر در مدت کوتاهی از وقوع حادثه حضور مردم بر سر صحنه فاجعه تبدیل به سرخط خبرها می‌شود. دوم اینکه صحبت‌های موثق این عضو شورای شهر، بیرون کردن خبرنگاران رسمی و شناسنامهدار در محل حادثه، تناقض‌گویی مسوولان در ارائه آمار صحیح، تکذیب مجدد اخبار منتشر شده، بایکوت رسانهیی، نبود شفافیت در امر اطلاع‌رسانی و امنیتی کردن فضای بیمارستان‌‌ها در وضعیتی که افکارعمومی و جامعه نیاز به اخبار دقیق و موثق دارند، علاوه بر رویداد در مدیریت حوادث، رویداد در امر مدیریت رسانهیی_مطبوعاتی هم تلقی خواهد شد.
