گروه جهان| سمیر جعجع، رییس حزب «نیروهای لبنانی» و فراکسیون مرتبط با این حزب در پارلمان لبنان با زیادهخواهی به ویژه درخواست وزارتخانههای کلیدی و اصلی، تشکیل سریع دولت وحدت ملی لبنان را با خطر مواجه کردهاند. در محافل سیاسی گفته میشود، احتمال تشکیل دولت جدید لبنان با 30 یا حتی 32 وزیر وجود دارد. دولت کنونی لبنان 24 وزیر دارد.
المانیتور مینویسد: موفقیت سعد حریری به عنوان نخستوزیر تا حد زیادی به همراهی با عون و حزبالله وابسته است و به درجهیی کمتر به عربستان سعودی. بنا بر توافقی که روز ۳۱ام اکتبر انجام شد میشل عون، رهبر بزرگترین گروه مسیحی در پارلمان لبنان و متحد حزبالله رییسجمهور لبنان شد و نخستوزیری سعد حریری، رهبر جریان المستقبل (آینده) را پذیرفت.
لبنان از ماه مه ۲۰۱۴ بدون رییسجمهور مانده بود. آرایش جدید نوید حاکمیتی قویتر را میدهد و با وجود آشنا بودن همه چهرهها، نشاندهنده تغییراتی در صحنه سیاست لبنان است. این در حالی است که تصمیم حریری برای حمایت از میشل عون جنجال زیادی میان پیروان و جناح سیاسیاش ایجاد کرد و باعث شد بسیاری از نمایندگان پارلمان عضو حزب او به صورت علنی با تصمیم رهبرشان مخالفت کرده و اعلام کنند که به عون رای نخواهند داد.
عبدالله الشماری، دیپلمات پیشین دولت عربستانسعودی گفته است: «این نشانه تغییر در روابط با عربستانسعودی است. این تغییر مشخصا در رابطه با دولت جدید که تلاش میکند با لبنان منطقی برخورد کند و نه احساسی مشهود است. شاید این برای حریری خوب باشد. زمانش فرا رسیده که او خود تصمیمگیری کند. بعد از سالها اعتیاد به پول سعودی و اقامت در قصرش در ریاض، زمان آن فرا رسیده که او قدرت بگیرد و به پایگاه مردمیاش اتکا کند.»
دیپلمات پیشین سعودی به بحران مالیای که حریری با آن روبهروست و تلاش او برای متقاعد کردن خاندان سعودی برای نجات دادنش از این بحران اشاره میکند. سعودی اوجیه، شرکت اصلی سعد حریری ماههاست که نتوانسته حقوق کارکنانش را پرداخت کند. بحران مالی این شرکت به خاطر شرایط اقتصادی عربستانسعودی و روابط شخصی متزلزل بین سعد حریری و ولیعهد عربستان محمد بن نایف به وجود آمده است. المانیتور مینویسد: حریری بر سر دوراهی قرار داشت. او یا باید در قماری سیاسی بر سر هر آنچه داشت خطر میکرد یا وضعیت موجود را حفظ میکرد تا شرایط منطقهیی تغییر کند. حریری پس از چند تغییر جدی از جمله انتخابات شهرداری در ماه مه متوجه دشواری شرایط شد. نتایج انتخابات مشخصا در شهر طرابلس نشان داد که حریری در رقابت با جریانهای دیگر در درون حزب خودش در حال از دست دادن محبوبیتش است. اشرف ریفی، وزیر مستعفی دادگستری که خود را پیرو حریریسم میداند نه پیرو سعد حریری، کسی بود که توانست با فهرستش در طرابلس همه جریانهای سیاسی دیگر را مغلوب کند. او میگوید: «اگر حریری به عنوان نخستوزیر به حکومت باز نمیگشت و پیوندهایش با ریشههای مردمی جریانش را دوباره برقرار نکند، آینده سیاسیاش ناروشن بود. به همین خاطر نیاز بود، شوکی وارد شود. اینکه شوک مثبت باشد یا منفی، آنچنان اهمیتی نداشت. مهمترین چیز این بود که وضعیت موجود تغییر کند و دورهیی جدید آغاز شود. این دورهیی است که رقبای حریری در داخل حزبش از آغاز آن ناخشنود هستند و این جدا از آثار سیاسی انتخاب عون است.»