«هورژینبافی» یا خورجینبافی، از هنرهای سنتی مناطق بختیارینشین استان خوزستان، ثبت ملی شد. نسرین جودکی، مردمشناس و مسوول تهیه این پرونده از ثبت ملی خورجینبافی خبر داد و گفت: «خورجین» یا به گفته بختیاریها «هورژینبافی»، رشتهیی از هنرهای سنتی است که در تمام مناطق بختیارینشین خوزستان چون لالی، هفتگل، اندیمشک، اندیکا، شوشتر، ایذه، دزفول، مسجد سلیمان و همچنین در بخشهایی از استان چهارمحال و بختیاری، کهگیلویه و بویراحمد، اصفهان و لرستان رواج دارد. این پژوهشگر مردمشناسی به پیشینه کهن هورژینبافی اشاره و بیان کرد: شباهت ریسندگی در اقوام بختیاری با کهنترین نقوشی که بر لوحهای ایلامی نقش بستهاند، ما را به این نتیجه میرساند که انواع بافندگی در میان بختیاریها از قدمت بالایی برخوردار است. به گفته جودکی، هورجینها روی دارهای افقی و توسط زنان بختیاری بافته میشده و حکم صندوقچهیی را داشته که از آن برای نگهداری لباس، خوراک، رختخواب و دیگر وسایل خود بهره میبردند و به هنگام کوچ، آن را روی چارپایان میگذاشتند و حمل میکردند. البته امروز کاربرد برخی هورجینها را تغییر داده و از آن به عنوان زیرانداز بهره میبرند. مسوول تهیه پرونده ثبت ملی هورجینبافی بیان کرده بود: روش بافت هورجینبافی دشوار است تا آنجا که به هورجینبافان بختیاری، «چینهگر» میگویند و امروز کمتر کسی است که شیوه بافت هورجین میداند. از سوی دیگر، دختران جوان ایلیاتی، کمتر با هورجینبافی آشنا هستند. این پژوهشگر در ادامه بیان کرد: به دلیل عدم وجود کارگاههای هورجینبافی در مناطق عشایری و مهاجرت ایلیاتیها به شهر، همچنین جمعآوری هورجینها توسط سوداگران لازم است که روش بافت هورجین بختیاری ثبت و امکاناتی برای آنان فراهم شود. گرچه امروز، هورجین را باز و به عنوان فرش و زیرانداز از ان استفاده میکنند. خورجینبافی بافتهیی است که در اکثر مناطق روستایی و جوامع عشایری با نقوش هندسی تولید میشود. مواد اولیه آن از پشمهای رنگی، نخ پنبهیی و گاه موی بز است که موارد مصرفی نظیر حمل و نقل پشت دوچرخه و موتور یا چهارپایان را دارد. عرض این دستبافته بین 30 تا 90 بوده و بهصورت قوارهیی بافته میشود. خورجینهایی که در استان اردبیل بافته میشوند از کیفیت و زیبایی بیشتری برخوردار هستند و عمدتا در مناطق روستایی و عشایری استان اردبیل تولید و عرضه میشود.