چهار کارگاه فرشبافی بزرگ در تبریز وجود دارد که فرشهایی با متراژ بالا میبافند. بسیاری از بافندگان فرش تبریز این کار را از پدرانشان به ارث بردهاند و برخی جوانان هم که به این کار رو آوردهاند، به گفته خودشان بهدلیل فقر و نداشتن شغل به فرشبافی میپردازند.
جوانترین بافنده در یک کارگاه، ۲۵ساله و مسنترین آنها ۷۲ساله است. برخی جوانان با آنکه لیسانس یا فوقلیسانس دارند، در کارگاههای فرشبافی مشغول به کار میشوند، برخی از آنها نیز عواملی مانند بیکاری و فقر را دلیل گرایش به این کار میدانند و تعداد کمی هم با توجه به علاقهشان ترجیح دادهاند، فرش ببافند.
او ادامه میدهد: ما در قالیبافی هم امنیت شغلی نداریم و هر لحظه ممکن است بهدلیل نبود مشتری، همین کار را هم از دست بدهیم. اگر هر فرشی را متری ۲۰میلیون تومان بفروشند، سهم ما که کار اصلی را انجام میدهیم، روزانه ۵۰هزار تومان است. ما باید هر روز ۱۸ هزار گره بزنیم تا بتوانیم این مبلغ را دریافت کنیم. این مبلغ دستمزد کسی است که تند میبافد و کسی هم که کند بافت است، روزانه ۴۵ هزار تومان میگیرد. ما کسی را در این کارگاه داریم که ۷۰سال سن دارد و چون کند میبافد، روزانه ۳۵ هزار تومان دستمزد میگیرد بسیاری از ما با سابقه ۳۰سال کار هنوز هم بیمه نیستیم. همه کارگاههای فرشبافی در تبریز بهنحوی بردهداری میکنند.
وی عنوان میکند: اگر من بخواهم به هر دلیلی کارگاهی را که در آن کار میکنم، عوض کنم، بیمهام را قطع میکنند و اگر حتی کارگاه بعدی هم بخواهد من را بیمه کند، اداره بیمه میگوید باید ۲۳۰هزار تومان را خودت بدهی و اجازه نمیدهد کارگاه مربوطه سهم بیمه من را بپردازد. اینطور میشود که بسیاری از افراد با ۳۰سال سابقه کار فقط ۱۳سال سابقه بیمه دارند.
شهر تبریز در تیرماه سال گذشته از سوی شورای جهانی صنایعدستی (wcc)به عنوان شهر جهانی فرش ثبت شد. معاون صنایعدستی و هنرهای سنتی کشور یکی از دلایل ثبت تبریز به عنوان شهر جهانی فرش را وجود کارگاههای زنده تبریز دانست و گفت: زمانی که کارشناسان ثبت از کشورهای گوناگون به ایران آمدند و کارگاههای فرش تبریز را دیدند، حیرت کردند.