انتخابات این دوره ریاست اتاق بازرگانی از یک جنبه متفاوت از سایر انتخابات تشکلی که تاکنون تجربه آن را داشته‌ایم، محسوب می‌شود و آن مساله اهمیت شبکه‌های اجتماعی و مجازی در فضای تشکلی امروز است. در سال‌های نه چندان دور یکی از مهم‌ترین ابزارها در هر انتخابات تشکلی قدرت لابی کردن افراد محسوب می‌شد اما امروزه شبکه‌های مجازی و اجتماعی مانند تلگرام نقش اساسی در انتخابات ایفا می‌کنند. در حقیقت مساله لابی از این موضوع نشأت می‌گیرد که رای‌دهندگان شناخت کمی نسبت به کاندیدای مورد نظر خود دارند و بر این اساس مجبور می‌شوند براساس مسائل گروهی و سفارش افراد دیگر به کاندیدایی رای دهند.
در این مسیر کسانی که دسترسی بهتری به تریبون داشتند، بهتر می‌توانستند نظرات خود را بیان کنند. ولی درحال حاضر شبکه‌های مجازی مانند تلگرام این فرصت را به تمامی کسانی که در انتخابات حضور دارند، داده است تا نظرات خود را بیان کنند و بتوانند به عنوان یک کاندیدا با همه اعضا در ارتباط باشند.
این موضوع قاعده انتخابات معمول در اتاق بازرگانی را دچار تغییراتی چشمگیر کرده است. زمانی خط‌کشی‌ها بیشترین اهمیت را در آرا داشت ولی امروز ممکن است یک فرد مورد تایید و موجه که برنامه‌های درستی در پیش گرفته توسط گروه‌های دیگر حمایت شود. در حقیقت مدل رای میانه که در بسیاری از الگوها مورد تایید است، می‌تواند با شفاف شدن اطلاعات توسط شبکه‌های مجازی به سادگی رخ دهد.
مساله دیگری که در این انتخابات در دستور کار قرار گرفته، موضوع جامعیت اتاق بازرگانی است. هر چند همه ما به اصطلاح اتاق را اتاق بازرگانی می‌نامیم اما نام کامل آن اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی ایران است. گذشته از اینکه اعتقادی به حضور همه بخش‌ها در یک جا داشته باشیم یا خیر اما باید قبول کرد که اتاق ایران نماینده تمامی بخش‌های اقتصادی کشور است و نمی‌توان اتاق را نماینده تنها بخش بازرگانی
دانست.
در حقیقت در انتخابات آتی نیاز است که تعادلی میان تمامی بخش‌ها برقرار شود و رییس جدید اتاق بازرگانی به همه بخش‌ها اشراف کلی داشته باشد تا از حقوق صنایع، معادن و کشاورزی هم حمایت شود. در بحث شهرستان‌ها هم همین موضوع مورد نظر است. اگر احتمالا رییس از هر شهری به ریاست رسید باید منافع جمع و کل کشور پهناور ایران را در نظر بگیرد و طبیعتا نگاه استانی اتاق ایران را در سطح یک تشکل استانی تنزل خواهد داد که ما را از این دیدگاه بر حذر می‌کنند به هر حال انتظار این است که اتاق ایران یا پارلمان بخش خصوصی با هیات نمایندگان و اعضای خود الگوی مترقی تشکل محوری بخش خصوصی با نگاه به منافع ملی باشد.
